Uit de rubriek “Even voorstellen ” op de site van de Survivalbond onderstaand stuk gekopieerd.
Leo Slütter, (oud) Vz. SBN
Dagelijkse werkzaamheden versus SBN
M’n dagelijkse werkzaamheden als Hfd. Techniek bij ABCTA (leverancier van mengvoeders voor varkens, rundvee en pluimvee) (nu ForFarmers) eisen veel aandacht. Deze aandacht is ook ‘s avonds vaak nog daarop gericht. De Nederlandse Landbouw, mijn werkzaamheden in de mengvoederindustrie vallen daar onder, staat onder druk. Maar er zijn ook kansen. Om daar gebruik van te maken moet je alert zijn en er als de kippen bij zijn om in vaktaal te blijven.
Met een juist delegeren aan goede mensen om je heen moet het werk op bondsnivo te doen zijn. M´n voorganger Stef Beunk heeft in zijn (te korte) zittingsperiode al een goede aanzet gegeven om fors te snijden in de vaak uitvoerende taken van de SBN. Als Bond kennen we ook geen professioneel Bondsbureau dus moeten we de taken ook beperkt houden tot beleidslijnen, eenduidige reglementering, algemene taken en leden administraties.
Het eerste jaar als voorzitter van de SBN is hoofdzakelijk besteed aan het inventariseren van de huidige status. Hierna is als afsluiting door het bestuur een nieuw beleidsplan geschreven welke door de algemene ledenvergadering is aanvaard. Vanaf april 2001 is daarmee mee aan de slag gegaan. Vervolgens werd de SBN getroffen door 2 tegenslagen van formaat, het desastreuze ongeval van Kees van Hoof en de MKZ crisis. Hierdoor heeft het wedstrijdseizoen bijna een half jaar stil gelegen. Daarbij heeft ook John Wiggerman te kennen gegeven dat hij een halfjaar geen bijdrage kan leveren vanwege deelname aan ‘n Adventure Raid. Dat is leuk voor hem maar lastig voor de bond. Het is als met een voetbal elftal, als een half elftal niet in de wedstrijd zit dan kunnen de anderen nog zo hun best doen, maar wordt winst boeken lastig. Door omstandigheden was het bestuur onderbezet waardoor van delegeren te weinig komt. Er gloort echter weer hoop aan de horizon. Er zijn enkele nieuwe mensen gevonden die een bijdrage willen leveren. We vinden ook dat survivalsporters, want dat zijn meestal de nieuwe mensen, uit het goede hout zijn gesneden.
Een goede secretaris en actieve bestuursleden zijn van groot belang. Met Wouter Ormel hebben we het wat dat betreft heel goed getroffen. Maar ook Hans te Veldhuis doet veel goed werk voor de parcourscommissie. Onder zijn leiding groeit en bloeit dit aandachtsgebied van de SBN. Van groot belang zijn ook de vele mensen die elk op hun post een bijdrage leveren en van hun taak iets bijzonders maken. Ik noem maar even degenen die de jeugd vorm geven, Winfried Bats met de site, ´n penningmeester achter de schermen en zo verder.
Wat trekt je binnen de survival en haar randgebeuren?
De, no nonsens, sfeer spreekt me bijzonder aan en het bezig zijn met de natuur en soms tegen de (natuur) elementen. Bij een sport welke sterk in ontwikkeling is kan ook veel, als de omstandigheden maar vergelijkbaar is voor alle deelnemers. In m’n woonplaats organiseer ik met enkele liefhebbers jaarlijks ‘n 30 km hardloopwedstrijd. Dat is ook leuk. Ergens in het achterveld is er een stukje weg met zo’n 300 meter handgevormde waaltjes. Deze liggen inderdaad wat onregelmatig en daar komen dan na afloop opmerkingen over van de fijnbesnaarde atleten dat ‘t wel een erg lastig stuk was (uit het achterveld soms ook nog). Dan denk ik met weemoed aan de Survivalsporters.
Affiniteit met Beltrum?
Daar liggen m’n roots. Ik ben er geboren en dus bekend terrein. Als ik daar meeloop dan moet het natuurlijk goed gaan. Het gaat nu niet goed genoeg dus ik loop niet mee.
Ik loop en organiseer graag adventure raids. 12, 24 uurs of meerdaagse races op kaart en kompas met natuurlijke of eigen gemaakte hindernissen waaraan in teamverband wordt deelgenomen. De “klassieke ” survivalrun kent daarentegen een uitgelinte route met veelal gebouwde hindernissen.
M´n diensttijd heb ik doorgebracht als dienstplichtige bij het Korps Mariniers. Na de opleiding in Nederland werd ik “uitgezonden” voor ca. 1,5 jaar naar Curaçao. Van daar uit deelgenomen aan veel oefeningen in het Caribische gebied waaronder een jungle training in Suriname. Wellicht dat ik daar reeds in 1970 het survivalvirus heb opgelopen. Na een incubatietijd van meer dan 20 jaar kan het dus alsnog actief worden. Mogelijk ook te lang doorgevoetbald….
Beltrum is, volgens een der historische analyses, de oorsprong van de survivalsport welke daarna snel is geëvolueerd. Tegenwoordig kijk je vooruit om te zien waar de hindernis ophoud om de krachten te verdelen. Beltrum kent een heel goed uitgebalanceerde run met vaak extreme weersomstandigheden. De hindernissen zijn goed verdeeld, altijd zorgend dat er geen loopritme verkregen wordt. Bij de finish iets speciaals waarvan je bij de start al de rillingen over de rug krijgt. De atleten zijn zeer allround getraind. Het is onmogelijk om zomaar in de sport in te stappen en op niveau mee te doen. Hiervoor heb je een aantal jaren nodig. Als je al gewend bent om veel te lopen door zwaar terrein dan nog moeten de handen en armen wennen aan de grote duurbelastingen.
In Beltrum help ik ook elk jaar enkele dagen met het opbouwen van de de hindernissen. Dat is een heerlijke onderbreking van de normale bezigheden en wat is er mooier dan een paar uur een hindernis bouwen in het Kooibos.
Survivalervaring in de praktijk?
Tot voor twee jaar kon ik melden dat ik bij alle grote wedstrijden de hele run heb meegelopen. Van de hele runs heb ik maar twee keer de rode armband zelf meegebracht naar de finish. Vaak zat er wel een hindernis waar te veel of uitsluitend armkracht werd gevraagd. Dan zijn de verhoudingen spierkracht en massa zoek en moet ik me overgeven aan de zwaartekracht. Daarna vaker gekozen voor een halve run. Ondanks dat een halve run in m’n hart niet de echte is was het wel veel geschikter. Je start op tijd en bent ruim voor donker binnen en je ziet nog iets van de anderen. Vervolgens kun je de eigen sporttas ook nog in de auto krijgen om toch nog redelijk voldaan huiswaarts te gaan. Om Stef ( Beunk red.) nog eens te citeren ” Er is geen grotere bevrediging dan het volbrengen van de hele run.” Dat is onbeschrijfelijk.
In m’n geheugen staat gegrifd dat eind jaren negentig (vorige eeuw dat wel) ik ‘n erg zware run in Neede had gelopen en tegen het donker worden de eindhindernis had volbracht, uitgemergeld en steenkoud. Finish: En voor de Sporthal achter het raam van de bovenverdieping juichten ‘n stel Beltrumsen (Maarse, Beunk en consorten en al mooi wat op) omdat ze mij zagen finishen. Ik heb m’n tas gepakt, met moeite in de auto gekropen en in Vorden nog moeilijker eruit. In de bijkeuken uitkleden en onder ‘n lekkere warme douche. Met de joggingbroek languit op de bank tot m’n wangetjes rood kleurden. Daar ging de bel, ik smeekte Riny om open te doen. Herman Postel aan de deur, m’n collega. Kwam binnen en overhandigde me ‘n beker. Ik zei waarvoor dat dan? Hij zegt: “1e prijs recreanten hele run.” Ik zeg Herman geen geintjes hé! Hij zegt: ” Echt waar: Je bent de enige die is gefinshed dus 1e prijs. Door regen, wind, kou en het zware parcours is iedereen gestopt dus als je als enige binnenkomt ben je winnaar”. Alsnog samen er ‘n biertje op gedronken..
Dus z’n run is heel gaaf als het maar een afwisselend parcours is en bij voorkeur één hele ronde. Verder zijn de meerdaagse Adventure Raids en berglopen nog steeds heel uitdagend. Het boeit me zeer om met kaart en kompas in de bergen of onherbergzame gebieden onder tijdsdruk een aantal checkpoints en een gewenste route te zoeken. Je goed oriënteren en de nacht onder de blote hemel doorbrengen in en dichtbij de natuur dat is onvergetelijk.