Challengers Trophy

Gepresenteerd door Jack van Gelder. (wedstrijd directeur)

Organisatie:     GEO Organisation (Ger Eenens Horn)

Deelname kosten fl  7.500,= / team. excl BTW.

In 1992 namen wij als team van ABC uit Lochem met een 25-tal andere 4-persoons-teams deel aan de Challengers Trophy in Zuid Limburg en NO-Belgie. De wedstrijd stond onder “strakke” leiding van Jack van Gelder….ja die. De trackdesigner was de bekende boomchirurg Ger Eenens uit Born.

Hoe het ons ter ore is gekomen weet ik niet meer. Wellicht een algemene uitnodigings / wervingsfolder in de bus gehad bij ABC. Deze kwam binnen via de PR afdeling en werd doorgesluisd naar mij.  Er hadden al run´s plaats gevonden in ´88, ´89, ´90 en ´91. Dat was ons ontgaan maar deze keer kregen wij ook een uitnodiging.  Het was precies wat me direct boeide.

Op de laatste dag van 2015 vond ik deze video van een jaar of twee eerder Challengers Trophy 1989.  In Limburg een vergelijkbaar tafereel met kampement bij het 3-landenpunt Vaals.

Hetgeen de organisatie voorspiegelde leek ook een heel gedegen aanpak. Een test van de deelnemers op conditie vooraf was verplicht. Deze werd ook daadwerkelijk afgenomen bij Richard Smit, een grote en bekende naam in de fysiotherapie en trainingsleer, met een grote praktijk in Amsterdam. Daar hebben we ons op een dag vervoegd en werden we getest. Kostte ook nog eens fl 200,= p.p. + de reis en een parkeer bekeuring in Amsterdam toe. Maargoed zekerheid voor alles.

Na binnenkomst, ´t was al lastig zoeken voor die boeren uit de Achterhoek naar een achterafzaaltje in de Amsterdamse binnenstad, werden we ingecheckt, ze kenden ons waarachtig als team, en kreeg iedereen een persoonlijke controlelijst. Achtereenvolgens gingen we langs allerlei specialisten:

• Controle van alle gegevens, bloedruk, gewicht, lengte, bloedprikken etc
• Check van de elasticiteit, amplitudes,
• Maximaal test op de fiets
• Controle op slijtage van gewrichten, toestand van het “onderstel” t.b.v. geschiktheid op lopen.
• Evenwicht organen
• etc.

Na afloop ontvingen we voor eenieder een lijst met aandachtspunten om aan te werken in de voorbereiding. M´n reserves (overgewicht) werden al direct op waarde geschat. Dat was een aandachtspunt. Ook werd me verteld dat (hard) lopen geen sport voor me was. Gelukkig wist ik dat.

Naast de fysieke test moest het er ook goed uitzien dus moesten er speciale dure overall´s bij de organisatie worden besteld. Hierop waren allerlei sponsor uitingen genaaid. Zag er wel gelikt uit als je de goede kleur had. Ons kleurtje was felrood doch voor mij een pak op maat. Werd speciaal geproduceerd tegen een meerprijs.

Het ABC team werd gevormd uit Johan Pegge, Michael Litjens, Jaap Roosma en Leo Slütter.

De 4-daagse wedstrijd gevormd uit een groot aantal etappes bestond uit verplaatsingen per ATB, hardlopen, paardrijden, zwemmen en kayakken. Deze takken van sport werden afgewisseld met touwhindernissen, abseilen, tokkelen, bergklauterpartijen, rodelbanen zonder hulpmiddelen en grotverkenningen.

De verplaatsingen vonden plaats op basis van aangegeven CP´s op kaart te vinden met behulp van het kompas. Alle moderne navigatie- en communicatie systemen waren verboden. Onder de noemer “No Guts no Glory”  verschenen we fysiek redelijk voorbereid maar verder zo groen als gras aan de start.

Toch hadden we wat geoefend vooraf.

Kevin had kennelijk ook een beeld van ons. Bijna onder de spoorbrug ten zuiden van Herboumont in de Belgische Ardennen parkeerde hij z'n snelle BMW en maakten we ons op voor een eerste training. Toen iedereen klaar was nog een praatje en grapje waarbij de vraag iedereen klaar? Zonder antwoord af te wachten stoof hij koud, direct voor de auto het spoor talud op. 'n Klim van 40-50 meter. Wij keken het even wat verbaasd aan en gingen toen achter hem aan en waren eerder boven dan hij, hem een beetje verdwaasd achter ons omhoog krabbelend. Vervolgens over het niet meer gebruikte spoor pad richting een tunnel. Dit bleek een spoortunnel van 2km, kaarsrecht en precies op 180 graden zuid. Hij geeft de opdracht in groepjes van twee, naast de tunnel omhoog, de bult over, andere zijde de ingang weer vinden en door de aards donkere tunnel weer terug. Dus kompaskoers 180 graden en 2000 mtr horizontaal. Hij zei dat het vaker gedaan was en soms duurde het 3-4 uur maar ook wel eens een hele dag. Wij waren binnen het uur terug. 
"Wat gaan we nu doen Kevin?" De stemming zat er gelijk goed in.

Dat eten onderweg belangrijk was om ´t hongergevoel te verdrijven wist ik wel. Maar dat spieren energie nodig hebben, op een zeer gereguleerde wijze om blijvend te kunnen functioneren was ons toch wat vreemd. Maar dat leert snel. De 2e dag dag wisten we al veel meer.

Op de Vaalserberg was een kampement opgeslagen. Voor elk team was een tent neergezet van 5 x 5 meter. Dat was bij de huidige normen vergeleken zeer luxe. Er was een waslokaal en ´s ochtends klonk er een weergaloze ochtendserenade door het kamp waardoor we werden gewekt. Ik hoor de muziek nog in m´n oren. De start veelal om 8.30 uur, ontbijt evenals warm eten ´s avonds in de zaal van een lokaal hotel op de berg.

Onwetend waren we en met het weer troffen we het niet. We hebben het geweten. Tot op de draad verregend, kaarten weggevreten door de nattigheid waardoor CP´s verpulverd waren, de route bijster, met grote verwonderde ogen kijkend naar het topteam van Ordenance Survey uit Engeland als we hen binnen bereik hadden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het ging ons dun door de broek toen de hoge touwtrainingsbaan van de Belgische commando´s in Eupen genomen moest worden, langs rotspartijen klauteren zonder vanglijn, voor de eerste maal abseilen van een 80 meter hoge stuwdam met een opleiding van ca 25 seconden. 4 dagen lang, vrijwel zonder slaap, intensieve sport beoefening heeft ons fysiek behoorlijk gesloopt.

Dit 4-daagse feest (de menselijke geest schrapt alle ellende)  zette ons aan tot deelname aan een volgende editie. De organisatie van Challengers Trophy stokte of staakte de samenwerking met Ger Eenens. Vandaar dat de CT in 1993 uiteindelijk geen doorgang vond. Het liep niet meer c.q. hun visies kwamen niet meer overeen. Dat merkten we natuurlijk tijdens de race van 92. Ger Eenens zette op eigen kracht een vervolg in de steigers (omdat hij een samenwerking met de toenmalige initiatiefnemers niet meer zag zitten) met spectaculaire hindernissen in Maastricht.  (sept 1994)  Het aantal deelnemende teams viel echter wat tegen. Toch werd het een mooie en indrukwekkende wedstrijd welke uiteindelijk in een eendaagse barrage (12 dec 1994) werd beslecht in het voordeel van ABC.

Een vervolg zat er evenwel niet meer in. Dan maar zelf zoiets georganiseerd. In 1993 ging de eerste ABC-run van start rond Lochem in de Gelderse Achterhoek. Na afloop werd de vrede weer getekend in de schuur van een collega in Barchem. De jaren daarop volgden nieuwe sessies met telkens een nieuw gebied.

Deelnemers en tevens de einduitslag was als volgt:

1. Pathfinders Ordnance Survey
2. Gemeente Politie Rotterdam
3. Alveo Seksui Roermond
4. Datad
5. Alcatel Spirit ´92
6. De Jongh ones   (Gebr. de Jongh)
7. Friesland Frico Domo
8. ICL (Gr. Brittian
9. ABC-Lochem
   1. Johan Pegge
   2. Leo Slutter
   3. Michael Litjens
   4. Jaap Roosma
   5. Begeleiding (Herman Hogenkamp en Nico de Vos)
   6. Direktie deelnemer L. Aardema.
10. Bohemen Resort Vaals
11. Friesland Frico Domo 2
12. Voormolen Bouw
13. NIB 1 (De nationale Investerings Bank)
14. Herenteam Thuiszorg Drente
15. Capacity
16. P.O.W.
17. NIB 2 (De nationale Investerings Bank)
18. Shell
19. Damesteam Thuiszorg Drente
20. Peelland
21. Donder Bliksem Storm (Dun & Bradstreet Software)
22. Zeiss Managementteam 1  (Carl Zeiss B.V.)
23. Zeiss Managementteam 2  (Carl Zeiss B.V.)

============================================

Getracht is de loop van het evenement te achterhalen. Aan de werkelijkheid blijven we werken doch het vervaagd.

============================================

Proloog 

Vanaf ´t Vrijthof in Maastricht. Met het totale deelnemersveld lopen richting ´t Provinciehuis in Maastricht Zuid.

Etappe 1

Start Provinciehuis Limburg te Maastricht. De roadbooks werden uitgereikt op afroep 2 min na elkaar.Vervolgens eerst het gezamenlijk tekenwerk.

Besloten vanuit de start bij het Provinciehuis het team gelijk te splitsen. 2 man via de brug over de Maas lopend naar de Pietersberg. Dus Michael en Leo voor het loopwerk. Dat was een makkie we waren er eerder dan Johan via de andere route.

Het andere 2-tal. Johan en Jaap met de ATB over het fietspad naar het zuiden ca. 3,5 km.  Hier zwemvesten om en kano pakken en naar eiland in de Maas. Het eiland oversteken met de kano recht naar de overkant. Kano op de trailer en bij slagboom wachten onder aan de Pietsrberg op de Run-teamleden welke er dus al waren.

Hierna recht omhoog tegen de Pietersberg op. Spekglad en steil. Na lang zoeken vonden we verder naar het zuiden een andere route welke ook naar de top leidde. Ergens onderweg naar boven kruisten we de route en zijn we weer linksaf naar boven gegaan. ´n Jaar later heb ik met m´n vrouw nog eens naar de echte  route gezocht. ´t Bleef me dwars zitten. Johan had ´n zelfde ervaring.

Hier ca 15 CP´s rond de Pietersberg te zoeken welke eindigde bij de Oost ingang van de Pietersberg mergel grotten. Naar binnen dus. We dienden de grottenroute te volgen met een 5-tal CP´s in de grotten en enkele opdrachten welke “tussen de Koepel en Rosetta”  moesten zijn opgelost. Uit de grot in het verblindende licht ´n eindsprint naar de eerste finish..

 

Etappe 2

Team assistenten moeten mee de Grotten in. zonder verlichting. De rood/witte afzetlinten in de grotten mogen nooit en te nimmer worden overschreden!! Dit op straffe van verdwalen en na eeuwen als een geraamte worden teruggevonden of diskwalificatie. Beiden leek ons niet wat dus zochten we ´n pragmatische oplossing.

Het is er natuurlijk hartsikke donker en alle wanden lijken op elkaar of zijn hetzelfde.

De gele route is die welke we waarschijnlijk hebben afgelegd.

Start Jagershaus Vlakbij Raffelsband in de Eifel(Duitsland)

Finish Burcht Nideggen met boogschieten en strafrondes bij missen.

De finish in Maastricht  met de De finish foto.

Voor de directies was er op de slotdag nog een bijdrage te leveren. Op een speciaal parkoers was er een korte etappe uitgezet waaraan Aardema moest deelnemen en hier en daar door ons ondersteund.

Ondanks de inspanningen hebben we onvoorstelbaar genoten en na afloop als beesten gefeest tijdens het copieus afscheidsdiner op de Vaalserberg. Onze Jaap als ex-commando knaagde op het toppunt van het feest het heupbeen van de os aan het spit kaal.