Op zaterdag 14 juni 03 vond de ABCTA survivalrun plaats. Een adventure raid georganiseerd door medewerkers van ABCTA voor haar relaties en/of voor bedrijven met affiniteit met de landbouw.

Tijdens het evenement wordt op basis van een roadbook en kaart en kompas, lopend, ATB-end,  kayakkend of anders, de route gezocht door een vooraf onbekend gebied in Nederland. Onderweg zijn allerlei natuurlijke en kunstmatige hindernissen voorzien welk moeten worden overwonnen.  Dit in teamverband (4-persoonsteams) gedurende een ca 12 uur durende bezigheid. Het is geen wedstrijd doch het team welke voor het uitgezette traject de minste tijd nodig heeft wordt tot winnaar uitgeroepen.

De start is zaterdagochtend om 7.00 uur exact. Om 6 uur ontvangst met koffie en gebak als laatste gebaar van mededogen, om 6.30 uur de briefing waarin de laatste wedstrijdmededelingen worden gedaan.

Onder druk van de adrenaline worden hier al de eerste essentiële zaken niet opgepikt. Natuurlijk wordt er teveel verteld, verdeeldheid gezaaid, onrust gekweekt, onzekerheid opgewekt. Kunst is het kaf van het koren te scheiden, overzicht te bewaren naast rust en teamspirit. Is er goed getraind, zijn alle facetten beoefend, zijn de taken goed verdeeld, wie is de team captain, hoe worden de beslissingen genomen onderweg, wie meet de afstanden, wie navigeert, wat te doen bij twijfel, hoe kunnen de etappewisselingen snel verlopen en  wie of hoe worden de strategische, tactische of operationele besluiten genomen?

Natuurlijk is het een spel maar om in de uitslagentop te komen moet alles kloppen. Niet zo zeer de snelheid maar het uithoudingsvermogen en fouten reductie zijn bepalend voor een goed klassement.

Direct na het aftellen om 7.00 uur is het zaak om uit de informatie welke wordt verstrekt een schifting te maken. Het lag in de bedoeling om slechts een afstand en koers te verstrekken. Dan konden alle teams direct aan de slag. Door omstandigheden werd het toch meer. Enkele kaarten, roadbooks, instructies, legenda’s etc.

Dus duurt het enige tijd (soms 20 min.) voordat helder is dat alleen die ene koers er uitgepikt moest worden om te vertrekken.

De eerste etappe zijn 5 koersen welke alleen met het kompas gevonden kunnen worden. Een koers bij de start en telkens op het CP de vervolg koers naar de volgende. Hierbij ook enkele valse CP’s met de vervolgkoers. ‘n Boswachter haalde een valse CP weg. De 24 teams waren opgedeeld in 3 groepen met 3 verschillende routes naar CP 4. Dus konden enkelen van de eerste groep niet de valse CP tegenkomen. ‘n Mee- of tegenvaller dus. Qua afstand bedroeg de eerste etappe ca 4 km. Het punt waar de kajaks in ontvangst konden worden genomen was een kaartcoördinaat en stond als eerste punt op een der kaarten.

Volle kracht vooruit.

Met de kajak een koers lopen van 1.625 mtr op x graden was de volgende opdracht en werd als lastig ervaren. Hierna met stijve schouders eindelijk de kajak in voor ca 10 km stroomopwaarts kajakken. Hier was beer los en konden velen alle remmen losgooien.

Voor enkelen was het echter een spoedcursus. De eerste km maakte menigeen de ene na de andere pirouette. Dit tot veel plezier bij de begeleiders maar tot rampgedachten bij de organisatie. In vertwijfeling werd al gedacht aan nachtverlichting aanbrengen op de boot van Renee. Hij bleek een zeer snelle leerling. Bij het eindpunt van het kajakken ging hij fier op kop en hield de teamleden uit de wind.

Renee ramt zijn teammaat onbarmhartig midscheeps. Een lastige bezigheid dat kajakken. De draaikolken zijn nog zichtbaar waar zijn krachtige paddelslagen het water beroerden.

Dat kajakken vaak een onderdeel is van de run was bekend maar zoveel “onkunde”was niet verwacht.   Tijdens de kajakroute uiteraard veel uitstapje om stuwen heen en nog een uitstap naar enkele hindernissen zoals hieronder aangegeven.

Uiteraard zijn niet alle deelnemers doorgewinterde survivalatleten. Daarom is teamwork deze dag een eerste vereiste. Met 4 teamleden eindigen is belangrijk. Verlies van een teamlid betekent 3 uur straftijd. Dodelijk voor de uitslag dus. Bij elk onderdeel is het “sparen” van de zwakste een absolute must. Maar zoals bij deze hindernis moet je het laatste stukje toch nog echt zelf doen en dat kost kracht.

In het reglement staat dat ieder teamlid wel alle hindernissen zelf moet doen. Desnoods of bij voorkeur met hulp van de teamleden. De hindernissen zijn ook zo gekozen dat dit  wenselijk en mogelijk is met enige creativiteit.

Aan het eind van de kajaktocht leidde de route naar het survivaltrainingsbos van Herbert Luimes in de Heurne.

Verschrikkelijke hindernissen waren beschikbaar voor de deelnemers. Echter na diepgaande overwegingen waren er een 8-tal humane scheppingen uitgekozen welke dienden te worden overwonnen. Door wederom elkaar ondersteuning te bieden werden deze snel genomen.  Voor een der obstakels moest het gehele team in actie komen dez te overwinnen. Dit Nutreco team loste dit vlekkeloos op door al stapelend hun dame op een hoger nivo te brengen. De controlepost achter de boom kijkt scherp toe op eventuele onrechtmatigheden. Ook daarin zijn deelnemers al zeer bedreven.

Na het bosje met zijn verschrikkingen nog een Postmans walk en een evenwichtsbalk.

De Loopetappe. 

Tot daar aan toe was  de ABCTA run min of meer zittend werk. Nu volgde een loopetappe op een kaart uit 1920. Veel was nog wel gelijk ook veel niet. Dit vergde zeer geconcentreerd lezen en keuzes maken om CP’s wel of niet te laten liggen. Bij start wisten de deelnemers niet beter dan dat er ca 18 km moest worden gelopen. Bij CP-35 op driekwart van de afstand, stond de info dat op het volgende CP punt vervolgd kon worden per ATB. Voor dit punt hadden veel teams al besloten rechtstreeks naar het eindpunt van de looproute te gaan. Hierdoor werd informatie gemist, CP’s gemist en een hindernis (Tokkel over de AA-strang)  gemist. Maar vaak werden de begeleiders soepel naar het eindpunt geleid alwaar de brugsprong in de Oude IJssel kon worden beschouwd. Ca 6 mtr sprong vanaf een houten boogbrug in de diepte en vervolgens via een net aan de andere zijde weer omhoog.

ATB etappe.

Hierna een ATB etappe. Deze leidde gedeeltelijk door Duitsland. Een team verbleef er verder de gehele middag. Na de loopetappe, welke als zeer zwaar werd beoordeeld, kwamen de fietsen als een zegen. Soms op het dooie gemak werden de vervolg coördinaten uitgezet. De navigatoren waren de enigen die werkten. Vervolgens koersend met de kop in de wind op zoek naar ca 10 CP’s op een 30 km lang parcours. Er waren er ook met 70 km op de teller.

Uit het verleden waren de schwamps van de zandafgravingen in de survival van Gendringen zowel berucht. Als het had geregend, zoals was gewenst dan was het een ware glibberpartij geworden Nu werd het opgezocht. Na de eerste harde zandbulten moest op het juiste CP het vlot te water worden gelaten en naar de overzijde gekoerst. In de regel ging men bij de materiaalpost te water. Dit gaf bijna automatisch valse CP’s.  Zelfs de winnaars scoorden hier 3 x valse CP’s (90 min straftijd) maar konden het zich veroorloven.

Het varend oversteken op zich was hindernis 60. Dus missen is ook ‘n uur en veel spelvreugde. Het was een machtig mooie overtocht zeker met de wind in de zeilen. Achteraf was de beste tactiek om de banden op te halen en naar het smalste deel te brengen, hier oversteken en direct weer terug. De CP’s op kaart uitzetten en zoeken rond het water zodra je er langs komt. Vlot bouwen was dan niet nodig.  Maar ja achteraf……kun je een koe…..

of….

… een lekkere moddersloot

Na de moddersloot nog een simpel touwhindernisje en nog wat zand/kleiheuvels om de spiertjes nog wat op te rekken aan het eind van een onderhoudende dag. De grootste agressie was er bij de meest teams wel uit. Het werd tijd voor een lekkere douche en het varkentje wachtte aan het spit.

De winnaars van 2003. Het eerste team van ABCTA won overtuigend. 

De prijsuitreiking werd verricht door Johan Pegge. Het winnende team werd in het zonnetje gezet vanwege deze goede prestatie. In voorgaande jaren werd reeds vaker de eerste plek opgeëist. Door het onfortuinlijk uitstappen uit de run van 2002 in Zd. Limburg was het team extra gemotiveerd om sterk terug te komen. En dat is gelukt. Ook de terugkeer navigator Ronny Buil droeg bij tot het succes.

Berkel Milieu op de tweede plaats. Het was de eerste keer dat zij meededen. Echter de captain van het team Gerard Weernink was een prominent lid van een der teams uit vorige jaren Borculo Domo Ingredients BDI. Met de beschikbare ervaring en ondersteuning van zijn team leden kon hij en konden zij deze prestatie neerzetten. Gewoon overal vlot doorgaan en geen grote fouten maken. Zeer knap!!!

Het team van Gilde Main, winnaar in 2002, nu op een derde plaats. Door enkele problemen in het begin kwamen zij nooit in het goede ritme om een serieuze bedreiging te zijn zoals wel was verwacht.

Tot slot een gezamenlijk hapje en drankje. Locatie het Sportcentrum van Magic Outdoor Sorts in Gendringen. Survival nestor Marcel Giessen zwaait hier de scepter.

De prijzen uitgereikt, de uitslagberekening verzorgd. Dat geeft weer volop reden tot analyse. Waar hebben we iets gemist, het verkeerde of goede besluit genomen.

Een onderhoudende dag raakt zo ten einde. Gestart met de wedstrijd om 7.00 uur doch met de nachtelijke reis al veel vroeger.  Na ca 12 uur intensief bezig zijn wordt de vrede weer getekend. Weer is er een run ten einde. Zover bekend met een goed parcours, zonder veel hoogte verschillen en gelukkig zonder ongevallen. Wel is er een vrij hoog uitval percentage. Dat kost vele strafuren en waarschijnlijk minimaal spier/gewrichtspijn en wellicht blessures. We hoorden (alweer) het  voornemen om voor volgend jaar een nog betere voorbereiding te treffen.

De organisatie dankt de deelnemers, sponsoren, en helpers, trackdesigners en de “keuken”. De omgevings factoren waren perfect verzorgd.

Namens de organisatie:  Leo Slütter.