Weg van de snelweg ; Tussen Berkel en IJssel
Door Raymond. Team Vertis.
Vrijdagmiddag 17 september 16.30 uur, het weekeinde staat voor de deur, de laatste klant heeft net opgehangen, het is de hoogste tijd voor weer een editie van de ABCTA run, de moeder aller survivaltochten, de tocht der tochten, de maker en breker van ego’s.
Wijs geworden door vorig jaar en omdat we dit jaar met de wedstrijd wilden meedoen, was de voorbereiding tip-top. Lukas Klamer had de deur gesloten want al het eten en drinken was aan ons verkocht. Volgens de kenners (weerkamph beweerde ook daarvoor doorgeleerd te hebben) was winnen alleen haalbaar indien van tevoren ruimschoots “gestapeld” was. Vorig jaar was Hans er nog niet klaar voor maar dit jaar was na 4 jaar stapelen voldoende vetreserve gekweekt om “de verschrikking” glansrijk te kunnen doorstaan.
Om 17.00 uur vertrekken we naar Almen, een dorpje vlakbij Zutphen. De route gaat langs Borger waar Dick en Astrid opstappen. Astrid is uiteraard gepokt en gemazeld na haar glansrol vorig jaar. Dick was de laatste dagen al zichtbaar nerveus en moest ook nog langs de plaatselijke fietsenboer om een ATB te lenen. Het bleek een superfiets te zijn, waarmee slechts pijnlijk duidelijk werd dat de angst had toegeslagen. Het gegeven dat hij de beste fiets van ons had gaf net voldoende moed en vertrouwen om niet (net als vorig jaar) ter elfder ure af te haken.
In Almen ontmoeten alle Vertis deelnemers en verzorgers elkaar. De organisatie heeft een tentenkamp opgeslagen rondom een groot kampvuur. Als we kwartier willen maken blijkt dat de wedstrijd weliswaar pas zaterdag begint, maar dat het survivallen reeds is begonnen. Het gras en het onkruid staat kniehoog in de tent. Na het nodige bier, wijn en whiskey blijkt een bed echter een volkomen overbodige voorziening, vrijwel iedereen sliep als een blok. De volgende ochtend worden we om 05.00 uur gewekt en ontvangen vanaf 06.30 uur een briefing in de dinerzaal van een luxe hotel vlakbij.
Ook dit jaar beginnen we met een “interessante” opdracht, het ontcijferen van een morse-bericht. Full Speed, oftewel Rene, Dick, Ids en Martin gooien direct de handdoek in de ring, pakken daarmee een uur straftijd en gaan overduidelijk gespouterd op weg. De Bikkels, oftewel Hans Noordhof, Hans Weerkamp, Astrid en Raymond laten zien hoe het moet. Koelbloedig wordt de code binnen recordtijd gekraakt door opperste concentratie en goed verdelen van de lees- en schrijftaak, kortom een staaltje teamwork zonder weerga.
Buiten wacht direct de eerste hindernis, een makkelijk net waar overheen geklommen moet worden. In de loop van de dag blijkt ook het overige touwwerk minder zwaar als vorig jaar, daarentegen zal veel meer water overwonnen moeten worden.
Soepel lopen wij van controle punt naar controle punt en al heel snel achterhalen wij team Full Speed.. Onder het natuurlijk leiderschap van Hans W vreten wij het terrein op waarbij de onuitgesproken doelstelling “boven Full Speed eindigen” door ons allen begrepen en gevoeld wordt.
Al in deze openingsfase van de strijd komen we bij een standaard verschrikking .. de moddersloot. Dit jaar niet 50 meter maar 250 meter. Op sokken en blote voeten klaren we de klus, nu nog kan ik voelen hoe de smurrie tussen de tenen doorglee maar aan het einde wacht een stel droge schoenen waardoor het lopen weer soepel opgepakt kan worden.
Ook het oversteken van de Berkel was onderdeel van de eerste etappe waarbij geen gebruik gemaakt mocht worden van een brug. Onder grote publieke belangstelling blijkt dat ieder team een eigen “oversteekstrategie” volgt. Full Speed is duidelijk bang voor een nat pak en klautert moeizaam langs een sluis. Schuifelend zoeken ze steunpunten voor de voeten en lopen achter elkaar aan en dus sequentieel naar de overkant. De enige juiste aanpak is natuurlijk de parallelle oversteek waarbij gelijktijdig door het water naar de overkant wordt gelopen. De Bikkels demonstreren een prodigieus staaltje parallelle oversteek met droge schoenen omdat die uitgetrokken zijn. De bodem blijkt bedekt met gladde stenen maar door elkaar vast te houden elimineren we ook dat risico. Al met al een sterk optreden van de Bikkels. Nog steeds vraag ik mij af waarom Full Speed bang was voor een nat pak omdat kort daarvoor reeds door een moddersloot was gewaad.
De tweede etappe blijkt een gecombineerde kano en loop etappe te zijn. De Berkel en het Twentekanaal vormen het schilderachtige décor voor zwaar roerende schippers en 1 teammaat die langs de kant loopt en en-passant nog wat controlepunten moet scoren. De drie schippers zijn verdeeld over een 1-persoons en een 2-persoons kano. Full Speed besluit dat hun navigator, Ids de super-scout, vanzelfsprekend de rol van roerganger moet vervullen en dus de stuurman van de 2-persoons kano moet worden. Rene die vorig jaar nog weergaloze pirouettes ten beste gaf kan geen kwaad als tweede man. Dick heeft het hele jaar in de gym op de roeitrainers iedereen aan gort geroeid en kan dus met 2 vingers in de neus de 1-persoons kano pakken. De praktijk blijkt echter nogal weerbarstig. Zelden is het zo stil geweest in de nabijheid van Dick als na deze etappe. Vanaf de kant was duidelijk waarneembaar dat de rechte rug en de big smile als een flinterdunne façade werden opgetrokken zodra een fototoestel in de buurt was. Laat je niet bedriegen door de foto’s met een lachende Dick .. duizend doden stierf hij om alleen maar Ids en Rene te kunnen bijhouden. Onderwijl kliefde het Bikkel flottielje soeverein door de baren. Astrid en Hans N in de 2-persoons en Hans W in de 1-persoons kano legden een strak en vooral overeenkomend tempo neer. Een enkele keer kwam Hans W naar de kant om met mij ploegberaad te houden om na enige amplificatie de route te vervolgen, loper en schipper hielden aldus het team intact hetgeen de enige juiste manier is om een survivaltocht te volbrengen. Het pregnante verschil tussen het soepele roeien van Hans W en het zware roeren van Dick schijnt te herleiden te zijn tot het onvoldoende stapelen van Dick. Naar de stellige overtuiging van Hans W is een zwemband het meest waardevolle attribuut in een boot.
Een groot deel van de etappe heb ik, als Bikkelloper, samen met Martin afgelegd. De afstand was slechts een kilometer of 15 en het gras langs de Berkel en het Twentekanaal was vers gemaaid waardoor wij met 14 in het uur konden draven en ondertussen nog wat loopervaringen en trainingsmethodieken konden bespreken. We voelden ons ook al ervaren omdat we al voor de tweede keer meededen. Alle sterke maar vooral zwakke punten van de overige teamleden werden besproken en uitvoerig becommentarieerd, want wij hadden het al eerder meegemaakt. Maar in werkelijkheid vilden wij de beer voordat we hem hadden geschoten. Een gemiste controle punt en een niet voorbereide persoonlijke-uitrustingscheck zijn uiteraard een smet op het vlekkeloos geachte blazoen. We hebben hard gelopen, erg hard, waardoor er iets teveel bloed naar de kuitspieren en hamstrings ging en iets te weinig naar de hersenen.
De derde etappe dient zich aan, de ATB etappe. De meesten van ons rekenen dit tot hun sterkste punt en verwachten derhalve vanaf dit moment op te stomen in het klassement. Aan het fietsen heeft het niet gelegen. Enkele stukken fietsen Bikkels en Full Speed samen en daarbij wordt tot 45 in het uur gedaan, het snot voor de ogen ! Maar de wedstrijdleiding is leper dan gedacht. De fietsetappe moet op een aantal kaartfragmenten en een luchtfoto uitgevoerd worden, maar waar zitten we op welk fragment. Kortom de fietsetappe win je niet door hard te fietsen maar door de kaart en de omgeving aan elkaar te koppelen. Gelukkig hebben wij met Hans W een native speaking teamlid waardoor omstanders naar de weg gevraagd kan worden, dit blijkt zeker zo waardevol als de kaartfragmenten van de wedstrijdleiding. Overigens blijkt er een team in de wedstrijd te zitten die “bekende voorbijgangers” tegenkomt die bovendien “toevallig” voorzien zijn van kaarten, atlassen en andere uiterst illegale parafernalia. Omdat dit gedrag geheel indruist tegen de geest van de wedstrijd is het team oneervol gediskwalificeerd, met “bad standing” zou je kunnen zeggen.
Wij voelen duidelijk dat onze prestaties achteruitlopen. Controle punten worden gemist, wegen overgestoken die niet overgestoken mogen worden en op menig kruispunt buigen velen zich over de kaartfragmenten om te trachten nieuwe consensus te verkrijgen over de dan te volgen koers. En telkens worden de stukken die we fietsen in straf en hoog tempo uitgevoerd. Al met al een rommelig gebeuren waarbij naar mijn beste weten slechts af en toe duidelijk is waar we ons bevinden. Slechts 1 keer zijn we gestructureerd en goed bezig. Op het moment dat Hans W een zandgat overzwemt buigen de overige Bikkels zich over de kaart om de volgende controle punten te detecteren en in een route uit te zetten. Het lukt, .. we vinden de punten en hoeven slechts met een pontje de IJssel over te steken. Helaas krijgen we straftijd omdat we allemaal hadden moeten zwemmen, bovendien komen we te laat bij het pontje waardoor de oversteek vervalt en daarmee de gevonden punten en onze strategie. Zowel Full Speed als Bikkels gaan niet als de spreekwoordelijke speer en ik ben blij als de volgende etappe zich aandient .. de teamloop etappe.
Etappe vier begint met een zogenaamde memorisatie. Bekijk een minuut lang de kaart met een controle punt. Loop vervolgens zonder de kaart naar het punt en onthoud het antwoord. Kom weer bijelkaar en voeg de antwoorden samen. Een kind kan de was doen, zooooo simpel. Maar wat ging er dan mis ?
De getalcombinatie 33-13 moet ik onthouden en ik doe dat door dit “nieuwe”getal tussen andere belangrijke getallen te plaatsen zoals pincodes van bankpas, brandstofpas, inlog token, Vertis fietsenschuur, SNS telebankieren, webmail, creditkaart, etc , tja dan willen er nog wel eens cijfers omgedraaid worden. Gelukkig vindt Hans W tijdig een verschuivingalgoritme waardoor de cijfers alsnog op de juiste plaats komen te staan. Het lijkt mij toe dat Hans W in de directie de verantwoordelijke moet zijn voor de financiële administratie, met de jaarrekening controle komt het dan wel goed. De echte loopetappe voert ons over de Gorsselse heide waarbij we overigens tevens een step moeten meenemen. De echte die-hards zoals Martin, Dick en ondergetekende hebben uiteraard geen meter op de step afgelegd. Overigens demonstreert Hans W mijn gelijk door met step en al een salto mortale te maken over 2 miezerige boomstammen. Gelukkig kan hij de klap goed incasseren dankzij de nodige lichaamsvetten die middels het eerder besproken stapelen zorgvuldig zijn opgebouwd, … een onverwacht voordeel. Door de vele teams rondom ons is het duidelijk dat we midden in de wedstrijd liggen. Ieder team die je middels een confabulatie de verkeerde kant op kan sturen is weer een concurrent minder, maar soms moeten andere onorthodoxe methoden toegepast worden om de concurrentie dwars te zitten. Zo staat Dick minuten lang besmuikt op een sticker naast een heidestruik zogenaamd uitgeput zijn dorst te lessen terwijl om hem heen een concurrerend team wanhopig het controle punt, de sticker dus, zoekt. Het onschuldige gezicht dat hij daarbij weet op te zetten getuigd van een buitengewoon acteertalent. Ondertussen nadert klokslag 18.00 uur waarna de straftijd ingaat, het is zaak om snel binnen te komen. Bikkels en Full Speed komen gelijktijdig bij de laatste hindernis aan, een parcours van zand en water waarbij twee keer een net van ongeveer 4,5 meter hoog bedwongen moet worden. Gezien mijn onplezierige ervaringen met het touwwerk vorig jaar verkondig ik luidkeels dat ik deze traktatie aan mij voorbij laat gaan en de straftijd pak. Hans N is aangenaam verrast door mijn uitspraken en durft er daardoor voor uit te komen dat ook hij een mietje is, ook hij schat de netten in als niet te nemen obstakels. Dan zie ik echter dat Rene met zijn Full Speed makkers de kuil is ingegleden en uit alle macht probeert om het grote lichaam over het net te krijgen. Daar is de ware held aan het werk, eerst op de fiets als tempobeul voorop gaan in de strijd om vervolgens strijdend ten onder te gaan in de kuil. Dat is de instelling die ervoor gezorgd heeft dat we aan de start zijn verschenen. Dingen doen die je niet leuk vindt, of die te zwaar zijn, of die je angst inboezemen, maar die er juist daardoor voor zorgen dat je door een golf van voldoening overspoeld wordt als je het wel haalt omdat je onderweg dacht … de dood of de gladiolen ! En dus gaan de Bikkels gevieren de strijd aan. Waar Hans N en ondergetekende op uiterst onelegante, door angst ingegeven, wijze over de balken “hupsen”, weet Astrid de vele omstanders te boeien door boven op een balk een rechtstandige zweefstand te maken … chapeau !
Nadat we strompelend over de finish zijn gegaan worden rondom het kampvuur de sterke verhalen uitgewisseld. Die zijn niet het vermelden waard want sterk gekleurd en daardoor van een bedenkelijk laag waarheidsgehalte.
Rest mij nog de evaluatie van de individuele deelnemers. We hebben de wedstrijd harder gemaakt door sneller te lopen, sneller te fietsen, scherper te letten op controle punten en daardoor beter te presteren.
Rene, zal binnen ABCTA in aanzien stijgen omdat “zijn” Vertis mensen meer strijd brachten, zijn ogen glommen zichtbaar.
Martin, heeft ook aan het einde van de dag een gezicht waaraan de inspanning niet is te zien daaraan kan elk teamlid zich optrekken.
Dick, bracht de mooiste fiets aan de start, wierp zich met hart en ziel in de wedstrijd, hield vaker dan normaal zijn mond en toonde zich een waardevolle teamspeler.
Ids, kwam volledig geprepareerd aan de start met paspoort tot en met EHBO kit, de scout par excellence loste als kundig navigator volledig de verwachtingen in … in alle rust, mind you !
Astrid, zal nooit opvallend de leiding nemen maar praat altijd mee en heeft onwillekeurig invloed op alle beslissingen. De vrouw als sterke factor ipv zwakke.
Hans W, heeft bewezen dat stapelen loont maar heeft wat mij betreft vooral bewezen dat nadenken loont … goed lezen, dan analyseren en vervolgens actie.
Hans N, bewees de sportman te zijn die we hadden verwacht, taai en met veel inhoud en weinig praatjes. Als de wedstrijd 3 dagen duurt … neem dan Hans mee.
Raymond, blinkt nergens in uit, levert overal commentaar op maar geniet van het afzien en weet dat over te brengen op de rest waardoor doorgaan geen optie is maar een gegeven.
Volgend jaar een top-10 notering,
Raymond