Hey guy’s (Vanuit Hinton BC, Canada) 28 nov. 2009

De gehele dag, zaterdag de 28e Nov,  was ik onrustig, wetende dat vanuit Zutphen, richting Brummen, Posbank, Veluwezoom, en weer terug naar Zutphen zwaar strijd werd geleverd tijdens de Slütterrun2009 rond Zutphen. M’n gedachten waren erbij maar ik kon het geen plek geven. Vanmiddag dus maar op de fiets gestapt en een soort ATB parcours, welke ik in gedachten had opgezet, rond gefietst. ’n Km of 6 rond ons terrein. Kan er nog wel enkele km bij verzinnen waardoor het totaal op ca 10 komt met in totaal een hoogte verschil van zo’n 200 mtr per ronde. Misschien iets om een ATB of MTB wedstrijdje van te maken. Vanmorgen nog met Hans van Klaveren over gesproken. Als een aantal fietsclubs in de omgeving er wat aan doen heb je zo een paar honderd man. 

De foto’s, op de picasa link  doorkijkende is m’n eerste gedachte dat ik m.b.t. het parcours de laatste jaren erg mild ben geworden. Niet dat ik dat zelf heb uitgevonden maar het werd al beweerd en vandaag bewezen. Mooie plaatjes maar wel wat uit het begin van de run en het keiharde eind van de wedstrijd. (Prijsuitreiking).  

Toen ik Johan en Henk niet aan tafel zag zitten met ’n biertje en ook niet de warme hap, zelfs niet bij achtereenvolgens plek 3, 2  en 1 ging ik me behoorlijk zorgen maken. Zouden dan toch de jaren hebben toegeslagen?

Nee dus…….gelukkig de laatste foto 151 een lachend stel met de koplampen nog op. 

Ik gelijk op de eigenschappen van de foto drukken om te zien hoe laat ie gemaakt is…….. Tot m’n geruststelling geeft ie aan dat het nog steeds de 28^e was.

Maar wel een goede winnaar, volgens mijn conclusies dus: Menno Klunder met z’n maatje. ’t Is een heel goeie navigator. Grote wedstrijden hebben grote winnaars!!

Tot m’n verrassing Henry Polman met Mark Krus als derde. Henry is z’n creatieve kant aan het ontwikkelen en waar kun je dat beter doen dan tijdens zo’n run. Nou is hun positie ook weer niet zo verrassend. ’t Zijn (zeer) goede fietsers en veel duurvermogen. Maar navigeren blijft ’t belangrijkst.

Niet verrassend die gasten van de Veluwe, vergis me altijd wie wie is John & Jan (om te verrassen verwisselen zij telkenmale van maatje) , als tweede. Hadden ook zomaar eerste kunnen zijn. Dat zullen ze in januari wel worden.

Ben heel benieuwd naar de ervaringen van Johan en Henk. En natuurlijk ook van Herman als neutraal fotograaf en verslaggever. Dat moet wel een verhaal worden Herman!!!!

Ik denk dat Herman niet op de Posbank is geweest laat staan ’t rondje Loenermark en zo. 

Ik zal nog een (of dit) stukje op de website zetten.

Momenteel liggen jullie zoals het hoort allemaal te pitten, morgenvroeg natuurlijk fietsen en dan tegen 2 uur even de mail checken.

Nogmaals al m’n commentaren onder voorbehoud…………….

 

 

===============================

Verslag Slütterrun zaterdag 28 november 2009.

Door Menno Klunder

De reis naar het industrietterrein in Zutphen was zaterdagochtend de eerste hindernis. De N314 ter hoogte van de kruising met de N348 lag er wegens werkzaamheden uit. Gezien het vroege tijdstip van melden bij Berkel Milieu, 07.00 uur had ik hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en mijn schema zo opgesteld dat ik zonder vertraging niet later als 07.00 uur aanwezig zou zijn,maar zeker ook niet eerder. Hier ging dus gelijk de eerste streep door de rekening. Na veel heen en weer gedraai en het niet volgen van de omleidingsroute, kwam ik gestresst om 07.20 uur aangelopen. Ik bleek gelukkig niet die enig die dit euvel ondervonden had, want de briefing werd nog even uitgesteld tot de laatsten er ook zouden zijn.

Opnieuw een stress factor. Ik had al mijn spullen nog in de auto en eigenlijk nog niet goed klaargelegd. De avond ervoor had ik een grote weekendtas gepakt en alle spullen die ik dacht misschien nodig te hebben hierin gegooid. Dus ik was voorzien van zonnebrandcreme tot en met een bivak muts. De briefing kon elk ogenblik beginnen, maar de tijd kroop ook steeds dichter na 08.00uur, het starttijdstip dat strikt gevolgd zou worden. Terwijl ik eigenlijk nog helemaal niet start klaar was.

Misschien dat het kwam dat ik me dus druk maakte over de tijd die resteerde totdat de start zou volgen, of misschien dat ik nog niet wakker was, maar van de briefing kreeg ik eigenlijk niks mee. Er werd van alles gezegd en het enige dat me bij bleef was dat we geen N-wegen mochten oversteken. In het latere verloop van de wedstrijd zou dit ons, Ruud Heezen, en mijzelf nog een paar keer opbreken.

Na het startschot ging het als vanouds. Snel werden de punten ingetekend. We kozen er voor om niet alle punten in te tekenen, maar te beginnen met CP 1 tot en met 20. Voor het volgende intekenen zouden we wel een plekke vinden onderweg. Dat was dus een mooie misrekening. De locatie bij Berkel Milieu was mooi droog en onderweg begon het spoedig te regenen. Wat het intekenen op natte kaarten veel lastiger maakt. Wij kozen ervoor om in de grote hal de punten in te tekenen, ervan uitgaande dat de kantoren en kantine niet beschikbaar zouden zijn. Deze aanname was niet correct. Zoals we achteraf op de foto’s zagen zat menig team gezellig aan de verschillende bureau’s punten in te tekenen.  Zij hadden het duidelijk slimmer aangepakt dan wij.

Maar toch.., we vlogen als 1 van de eersten het veld in. En kwamen gelijk bij de eerste CP de blauwe sticker tegen met een letter erop. Dat zouden dus volgens ons wel de aanduiding van de CP’s zijn.  De daarop volgende punten gingen snel. En we haalden al een team in dat nog duidelijk zijn draai niet gevonden had. En voor de strategie van alleen vaste punten aflopen gekozen had.

Bij CP 10 of 11 aangekomen liep het voor het eerst wat stroever. We hebben daar zeker 20 minuten lopen zoeken naar een paaltje met daarop een lettersticker. Al vrij snel meldde Ruud een paaltje langs de IJssel met nr 7 erop. Met de vraag of dit ter oriëntatie ook op de stafkaart stond. Het antwoord was negatief. Na door meerder teams gepasseerd te zijn, vervolgden wij onze weg door de mooie uiterwaarden met in ons achterhoofd dat we dit punt niet gevonden hadden.  Jammer dat het weer al wat ruiger werd, want met een mooi zonnetje, mistvlagen en een kudde paarden zou het er zo mooi uit kunnen zien in de uiterwaarden.

Op een gegeven moment kwamen we bij de sluis op weg richting Almen (? Baak red. ) uit. De sluis was even een probleem. Ik had het punt eigenlijk op de krib na de sluis ingetekend. Een team dat ons volgde bracht ons op het idee ook eens in de sluis te kijken en ja hoor daar hing hij. Een geweldige plek om een CP te verstoppen.

De reis werd vervolgd om op een gegeven ogenblik bij de pont uit te komen.  Toen de man ons om geld vroeg reageerden wij dat we geen geld hadden. Hier hadden we namelijk geen rekening mee gehouden. Zwemmen na de overkant was de enige optie die restte. Gelukkig hebben we voor noodgevallen natuurlijk altijd geld bij ons, wie betaald anders die taxi terug, dus de pont werd betaald met het verzoek direct te vertrekken. Het duurde even en weg waren we. Gelijk gaven we de pontbaas 2 euro fooi, met de mededeling dat als er nog een team zou komen zonder geld. Hij dit van onze 2 euro moest betalen.  Bij het afgaan van de pont lagen we weer op kop samen met het team van Chicken power. Het volgende punt werd snel gevonden totdat het andere team er voor koos ongezien door een sloot te gaan lopen. Wij kozen er voor over de oever naast de sloot te blijven lopen. Zo liepen we zo het ontvangst comité in de armen. Zij lachten en wij waren ons op dat moment nog van geen kwaad bewust. Achteraf bleek dus in de briefing aangegeven te zijn, dat deze CP ongezien benaderd moest worden. Dat was ons niet gelukt dus hindernis niet geslaagd en 1 uur straftijd aan de broek. (Volgende keer toch maar wat eerder opstaan).

Toen kwam het punt dat we de resterende punten in moesten gaan tekenen. Na een beetje rondkijken zagen we een mooie garagebox. Even aanbellen bij de bewoner, natuurlijk was het geen probleem, maar of we toch echt niet even binnen wouden komen. Nee, we zijn smerig, nat, koud en we hebben haast. De man leefde met ons mee en bracht ons spontaan een dampende bak koffie. Dit konden we natuurlijk uit beleefdheid niet afslaan;)

Vervolgens vervolgden we onze weg en kwamen aan bij Cp22. Hier kon maar 1 plek zijn, waar de sticker zou moeten hangen. Sticker? In het roadboek bleek te staan dat je het huisnummer op moest schrijven. Gelukkig wees een ander team ons hier op. (sportief) . En toen viel ook het kwartje van nr op het paaltje van eerder deze ochtend.  Na, nog een lange tunnel onder deN348 te zijn doorgekropen kwamen we aan op het wisselpunt om te gaan fietsen. Daar kwamen we het team van Sherpa tegen. Poppe en Jaap. Even horen hoe zij er voor stonden en hun bleken goed op koers te liggen. Waarschijnlijk virtueel zelfs voor ons. Het is mooi om te zien hoe scherp deze rakkers ondanks hun leeftijd, sorry Poppe,  toch zijn.

Het fietsen ging aan het begin redelijk. De dead line naderde me rasse schreden, waarop een afweging gemaakt moest worden tussen het laten liggen van een aantal Cp’s met elk 30 minuten straftijd of straftijd voor het overschreiden van de dead line. Er werd gekozen voor een mix. Dus alle punten die redelijk op de lijn lagen werden aangedaan, afwijkende punten lieten we voor wat ze waren.

Bij de voet van de Lange Juffer aangekomen, werden we ontvangen door een van de enthousiaste vrijwilligers, die ondanks het gure en natte weer toch enthousiast zijn praatje hield. Het was de bedoeling om binnen 20 minuten bij de “finish” te zijn. Nu ken ik de Posbank van vroeger van het wielrennen dus wist ik een beetje wat ons te wachten stond. Vol overgave ramden we op de pedalen om bij de finish te komen.  Bij de finish aangekomen kregen we nieuwe kaarten. Deze namen we gretig in ontvangst, want de oude waren te nat om nog te kunnen gebruiken.

Het inteken van de volgende punten ging snel en de te volgen route via de Loenermark, rand Eerbeek richting de Hoven en tenslotte Zutphen was snel bepaald. Het terrein was me van eerdere wedstrijden en trainingen wel enigszins bekend.

Na het vertrek voor het tweede deel was het lekker droog en een waterig zonnetje deed zijn intrede. De weerman had gisteren wel gesproken over 10mm neerslag, maar dat zal wel alleen in de ochtend zijn, en nu zullen we wel te maken hebben met een opklaring. Het bleek echter anders uit te pakken. Het zonnetje was ter troost voor de ellende die komen zou. Onweer, windstoten,slagregens en hagel maakten het een helse uitputtingsslag. Bij de CP’s waren we niet meer in staat met een pen te schrijven. We schreven daarom maar alles met een dikke stift op de kaart en een stuk papier. Geleidelijk schoven we ook weer in het deelnemersveld naar voren toe. Bij het naderen van Zutphen lagen we dan ook weer lekker op koers. Bijna alle Cp’s werden in het 2^e stuk gevonden, met uitzondering van het vogelhuisje wat volgens ons echt niet op de aangewezen plek aanwezig was.

Op het industrieterrein in Zutphen kwamen we als eerste aan bij de hindernis over de zandbulten. De mededeling van de organisator dat we het laatste stuk niet meer zouden hoeven te lopen gaf ons extra energie. We vlogen over de hindernis om onze weg in de ingevallen duisternis te volgen. Met een beetje geluk vonden we de daarop volgende CP’s in rap tempo om vervolgens iets na 18.00 uur te finishen. Toen kwam de traktatie waar we de hele dag al op hoopten, een overheerlijk warme douche. Helemaal geweldig, wat kan warm water toch lekker zijn. Daarna begon het moment van sterke verhalen en voldaan terug kijken. Wat was het toch weer gaaf om zo door de natuur te jakkeren in strijd met jezelf, je teammaat, de overige teams en de elementen. Dat geeft me energie en voldoening en doet me realiseren dat we toch weer wat unieks hebben meegemaakt. Vertel dit maandag aan de koffietafel maar eens aan je collega’s. In 99 van de 100% van de gevallen zullen ze je verdwaasd aankijken en zich afvragen of dit een nieuwe variant van de Mexicaanse griep is.

Na een stampotbuffet, wat heerlijk was, volgde de einduitslag. Laten we voorop stellen dat een hele dag sporten het belangrijkste is, toch willen we ook allemaal zo goed mogelijk presteren. Wij hielden, de race overziend, rekening met een plek bij de eerste 3, om precies te zijn dachten we dat we misschien wel 2^e zouden zijn. Echter we bleken te hebben gewonnen.  Blij namen we dan ook de 1^e prijs in ontvangst.

Bij deze willen wij, Ruud Hezen en ondergetekende, dan ook iedereen bedanken die de race mogelijk hebben gemaakt, Wim en Gerard, de overige organisatie, vrijwilligers, landeigenaren, Berkel Milieu en de overige deelnemers. Leo mag trots zijn dat zijn deze race zijn naaam draagt. Hopelijk blijft het niet bij deze keer maar komt er in de toekomst een vervolg.

Menno Klunder

Foto’s van Herman Postel