Categorie archieven: Canada

De kennis en vaardigheden van een ” Wilderness guide”

Navigatie te land en op het water
De Wilderness Guide is een expert in het gebruik van de meest voorkomende navigatie middelen zoals de kaart, het kompas, hoogtemeter, gps, horloge etc. Voorts is hij getraind in het navigeren zonder al deze middelen. Waar ook ter wereld zal hij zijn weg weten te vinden met alleen de natuur als navigatie instrument, niet alleen door het hooggebergte, maar ook met de kajak of kano op snelstromende rivieren, langs zeekusten of door de onmetelijke wouden. 

Praktische Meteorologie
Een weersverwachting opstellen en hoe te verwerken in het routeplan is een tweede natuur voor de Wilderness Guide. Elke ochtend controleert hij de barometer, observeert regelmatig gedurende de tocht wolken en wolkvorming. Voorts betrekt hij windrichting en windsnelheid, de temperatuur voor elke denkbare hoogte in de bergen, de gevoelstemperatuur en op de grote meren en op zee de golfhoogte in zijn weerrapport. Hij heeft inzicht in lokale en grotere weersystemen. Dan pas wordt een beslissing genomen of een tocht door kan gaan of niet. 

Leiderschap

Onder extreme omstandigheden en noodsituaties krijgt de Wilderness Guide soms te maken met abnormaal menselijk functioneren. De gids weet in extreme omstandigheden en noodsituaties het hoofd koel te houden en de juiste maatregelen te nemen. Hij schat in hoe zijn groepsleden kunnen reageren, herkent karakterprofielen en heeft kennis en ervaring met conflictbeheersing, feedback geven en ontvangen. Hij observeert het groepsproces en stuurt eventueel bij. Hij weet de competenties binnen de groep te gebruiken om de tocht tot een succesvol einde te brengen. Hij vraagt zich af hoe zijn groepsleden reageren bij het doorschrijden van een snelstromende rivier, tijdens tochten in de bergen, als iemand vermist is of verdwaald raakt, bij noodsituaties op het water of bij ontmoetingen met gevaarlijk wild.

Didactiek
De Wilderness Guide beheerst ook didactische vaardigheden, nodig om zijn groep op de juiste wijze te leiden. Lesgeven, hoe vertel ik het in een logische, maar vooral begrijpelijke volgorde. Hoe bereid ik het nemen van een hindernis voor en hoe instrueer ik mijn groepsleden? Niet alleen lesgeven in de noodzakelijke onderwerpen voor een veilige en succesvolle tocht behoren tot de taak van de gids, maar ook kennisoverdracht van boeiende onderwerpen met betrekking tot flora en fauna, geologie, astronomie en vele andere onderwerpen die tijdens een tocht ter sprake komen. 

Search and Rescue 
Een Wilderness Guide moet altijd voorbereid zijn op vermissing van groepsleden. Volgens vaste procedures worden gegevens verzameld, opsporingsplannen gemaakt en dan zal hij leiding moeten geven aan een zelf geformeerd Search and Rescue team, tevens houdt hij met portofoons en satelliettelefoon met de juiste verbindingsprocedures contact met politie, de rangers, piloten etc. 
Het verzamelen van gegevens over de vermiste vergt ook een gedegen sporenonderzoek. Gegevens afleiden uit sporen is een kunst op zich, maar heel belangrijk om in de huid te kunnen kruipen van de dwaler. Een voortdurende controle op de groep is uitermate belangrijk, maar ondanks dat gebeurt het regelmatig dat in een onbewaakt ogenblik een groepslid de groep uit het oog verliest, dan is het van levensbelang om de vermiste zo snel mogelijk op te sporen. 

Swift Water and Mountain Rescue 
Het lezen van rivieren en getijdenbewegingen langs zeekusten is voor een Wilderness Guide een belangrijke routine. Hij voelt zich thuis op het water en is een bedreven kano- en kajakvaarder en rafter. Van een gids wordt echter meer verlangd: hij moet in staat zijn om zichzelf en zijn groepsleden te redden of in een veilige situatie te loodsen, hij moet een veilige rivercrossing kunnen voorbereiden en uitvoeren, hij weet de gevaren op het water te onderkennen en voortdurend de veiligheidsaspecten te waarborgen. Kortom de Wilderness Guide beheerst alle reddingstechnieken en weet leiding te geven aan reddingsoperaties op het water.
Van de oceaan naar de bergen, het beoefenen van reddingstechnieken in de bergen, snel handelen en reddingsmateriaal gereed maken om klimmers in nood veilig van de wand te kunnen halen, is evenals redding op het water een van de belangrijke vaardigheden van de gids. 

Wilderness First Aid, eerste hulp in de wildernis
Kennis van eerste hulp is evenals alle reddingstechnieken van levensbelang. Bij een ongeval ver van de bewoonde wereld moet de gids deskundige hulp kunnen bieden er van uitgaande dat medische hulp pas na lange tijd ter plaatse zou kunnen zijn. Patiëntenrapporten invullen, grondige onderzoeken verrichten, levensreddende handelingen uitvoeren, de organisatie rond de plaats van ongeval leiden, een evacuatieplan voorbereiden en uitvoeren en nog vele andere onderwerpen behoren tot de verplichte kennis van de gids. 

Wapenkennis
Het omhanden hebben van een vuurwapen is in sommige gebieden een extra veiligheid in verband met gevaarlijke diersoorten. Om de veiligheid van de groep te waarborgen moet een gids in staat zijn om een vuurwapen op de juiste wijze te gebruiken en veilig te vervoeren tijdens tochten door de wildernis.
Voor onderhoud van zijn schietvaardigheid moet hij kennis hebben van de regels op de schietbaan, wapenleer zoals de werking van verschillende wapen, kalibers, ballistiek en schiettechniek. 

Survival
Het kan gebeuren dat door een ongeval de groep zonder uitrusting en proviand komt te zitten. De gids is in staat om met zijn groep zonder voedsel en uitrusting lange tijd te kunnen overleven in de wildernis. Het verzamelen van de fundamentele behoeften; voedsel, water en bescherming tegen extreme omstandigheden heeft dan de hoogste prioriteit. De gids bezit dan ook vaardigheid en kennis op het gebied van jagen en vissen met werktuigen gemaakt van middelen uit de natuur en het verzamelen van eetbare planten, wortels en bessen. Voorts is hij bedreven in het maken van vuur en onderkomens onder alle omstandigheden. Hij weet zijn groep met natuurlijke oriënteringsmiddelen of een zelf gemaakt primitief instrument (zonnekompas van wilgetakken) te leiden naar de bewoonde wereld. 

Samengevat
De gids is in staat te functioneren onder extreme omstandigheden. Stormachtig weer, sneeuw, strenge vorst, weinig proviand vergen het uiterste van de gids. Het komt het er op aan om een groep gedurende lange tijd te voet, per kano of kajak veilig door de wildernis, terug naar de bewoonde wereld te leiden Men kan te maken krijgen met ellendige moerassen, dichte wouden, steile berghellingen, en barre weersomstandigheden. Het regent of sneeuwt soms dagenlang. Groepsleden kunnen verdwijnen en moeten weer opgespoord worden. Soms raken navigatiemiddelen of andere uitrusting verloren. Stormachtig weer, regen en koude eisen vaak hun tol. Toch moet elke dag een routeplan en een weersverwachting opgesteld of gewijzigd worden. Onder deze omstandigheden ontstaan er conflicten, een schone taak voor de gids om deze op te lossen, terwijl hijzelf ook moe, koud en hongerig is. Ondanks de barre omstandigheden zal de gids het hoof koel houden, en alle moeite moeten blijven doen om de groepsleden te stimuleren, te inspireren en op een veilige manier door woest terrein te leiden. Dat kenmerkt de ware gids.

Gids zijn is een boeiend en veelzijdig beroep. Zijn kennis en vaardigheden zijn uniek op dit moment, weinigen beheersen nog de ‘oude kennis’ om op een boeiende en veilige manier ‘moderne toeristen’ een onvergetelijk avontuur te bieden.

Onderdelen Wild. Guide opleiding

Outdoorlessen

Aan de Outdoor mensen zijn onderstaande onderwerpen uiteengezet tijdens ca 40 lessen van 45 min. Het zijn enkele noodzakelijke onderwerpen uit de gidsenopleiding welke deelnemers aan de Outdoor moeten kennen voor een behoorlijke deelname en voor het geval zij ergens alleen voor mochten komen te staan.

  • kaart- en kompas lezen
    •  1:250.000 kaarten lezen.
    • UTM-coordinaten systeem en GMRS systeem.
    • Kompas: uitleg van het instrument.
    • Kompas gebruik.
    • Inclinatie en declinatie
    • Kaarthoeken en kompashoeken. 
    • Kompas gebruik in het veld
    • Afstanden meten in het veld.
    • Snelheden in het veld en calibratie. Terreinomstandigheden: Bebost, alpineterrein, bergop, bergaf, trail, ATV route, gravelroad, verhardeweg. 
    • navigeren
  • weerkunde
    • Wolkenkennis
    • Onweer
    • Hoge- en lage druk gebieden
    • Weer-systemen
    • Wind
  • Routeplan opstellen.
    • Vastleggen elementaire gegevens. Begin- en eindcoordinaten, tijden, koersen, afstanden en (rust)tijden.
    • Vertrek en terugkomsttijden.
    • Achterlaten gegevens bij RMCP of politie of anderen.
    • Omvang van de groep
    • Groepsleden en elementaire gegevens van ‘t individuele lid. Herkennings elementen (kleur haar, ogen etc), fysieke en psychische eigenschappen, allergienen, 
  • eerste hulp in de wildernis.
  • eetbare en geneeskrachtige planten 
  • hoe te handelen bij ontmoetingen met groot wild 
  • veiligheid en survival
  • Kano, kayaktechnieken.
    • Verplichte attributen, naast paddels, reserve paddel, bailor, trow-bag, vastzetlijnen
    • Inrichten en beladen van de kano en kajak
    • kompasvaren, drift, vaarsnelheden zonder en met tegen- en meewind.
    • paddelslagen: boogslag, J-stroke, 
  • klimtechnieken 
    • klimgordel/broekje
    • Flaschenzug
    • ca 8 elementaire knopen.
    • lijnen en belastingen. Dynamische en statische lijnen.
  • wildernis etiquette.
    • Kiezen van een kampplek.
    • Inrichten kampplek
    • Ontsnappingsroutes kiezen voor groot wild en mensen.
    • Base-line uitzetten.
  • opsporen en herkennen van groot wild. 
    • sporen herkennen.
    • verbanden zien in de natuur. b.v tussen wolf en eland. Zwaluw en mug etc. 
  • kamproutines/regels in de wildernis. 
    • Gebruik van materialen.

IWG Deel 1 Wilderness Gidsen Opleiding.

Survival training Canada half aug. – half sept. 2006

Van 11 augustus tot 11 september 2006 deelgenomen aan een speciale 29-daagse survivalexpeditie door de Canadese wildernis. Niet rennen en klimmen door het bos, maar een échte overlevingstraining (theorie, praktijk en real-life) met ‘n echte 14-daagse overlevingstocht terug naar de bewoonde wereld in 3-tallen of single! 

We starten met een 45 min durende vlucht met ‘n Beaver (ca 6 persoons één motorig vliegtuig) en “vliegtuigcrash” op Simpson Lake in de ongerepte Wildernis, een redding en vervolgens een 14 daagse voettocht terug naar de bewoonde wereld. Voor ongerept moet je de korte eruptie (Goldrush) eind 19e eeuw (ca 1895) even vergeten. Ook de regio rond Atlin is behoorlijk op de kop gezet bij het zoeken naar goud. De grote koorts verdween snel mede door het onbarmhartige karakter van de natuur aldaar en het klimaat. ‘s Winters is het ‘smerig’ koud. Het 250 km lange en 10-15km brede Lake Atlin vriest dan moeiteloos dicht.

Wachten op ‘t koud buffet maar dan is tie ook op maat

Onderstaand de satelliet foto met links boven Atlin BC niet ver van de golf van Alaska de noordelijkste regionen van de Pacific Ocean

 In onderstaand kaartje ligt bij de tekst “start” ‘t vliegveld van Whitehorse en “end” is Atlin op een afstand van ca 200 km. In Atlin begint de “expeditie”. Let wel: afstand van b.v. Calgary naar Whitehorse bedraagt “slechts” 2.300 km

Atlin ligt op ca 59˚33′  Nb ( Noorder Breedte) en 133˚ 42′ WL (Wester Lengte). Dat is voor onze begrippen “ter hoogte” van Oslo in Noorwegen. 

De Canadese Wilderness survival overleefd. 

Het avontuur begint met de reis  naar Atlin in het uiterste Noorden van British Columbia Canada met de vlucht Amsterdam-Vancouver en vervolgens na een overnachting doorvliegen naar Whitehorse (Yukon Territory) op 11 augustus 06. Vandaar 200km met ‘n busje naar Atlin (Locatie Taku Adventures) vervolgens nog 4 km verder naar de cabin tegen de heuvel met uitzicht op Lake Atlin en Mount Atlin.

In het midden, aan de oostzijde van Lake Atlin, ligt Atlin. Een klein dorpje met een kleine 500 inwoners (permanent residents). De meeste bewoners zijn van de Taku River Tlingit First Nation.

Vanaf Whitehorse (Y) dus in oostelijke richting naar Watson Lake. Na ca 100km Highway bij Jakes Corner naar het zuiden naar Atlin ook weer 100km. Dat is een doodlopende gravel road. Het 2e gedeelte hiervan slingerend langs Lake Atlin tot in Atlin dat weer halverwege aan de oostelijke kant van het meer ligt. Vervolgens kun je nog ca 25 km verder langs Lake Atlin (eigenlijk ‘end of the road’) waarna de road echt eindigt bij Warm Bay. Daarna vele honderden kilometers niemandsland, wildernis, bossen, moerassen, bergen, ravijnen, (soms zeer brede en snelstromende) rivieren en gletschers.

  • Op maandag 11 september 06  teruggekeerd van deze “4 weken durende trip” . Hiernavolgend een impressie van de ervaringen.
  • 4 weken in het spoor van beer, eland, wolf en……de Haas! ” Zo omschrijft de Haas zijn Wildernis Survival Event. Onderdeel daarvan is “de omgang met groot wild”. Natuurlijk wil je een beer zien maar als de confrontatie daar is zonder hek of berenkuil dan ben je klein in de natuur. 

Na een week training in de meest elementaire vaardigheden voor een verblijf in de wildernis vertrokken we in groepjes van zes man met een zware rugzak van ca 23 kg met ‘n Chessna Beaver, naar een meertje in de wildernis. Ik had de kaart 1:250.000 van te voren nauwgezet bestudeerd zodat ik na ca 30 minuten vliegen precies wist in welk Lake we “gecrashed” neerkwamen. Namelijk Simpson Lake.

Elk vierkantje op de kaart van 4 cm is 10x10km. Dan staat zeker elke boom er niet op.

Na een week van theorie en voorbereidingen worden we in twee groepen van 6 personen uitgevlogen naar Simpson Lake. ‘n half uur vliegen.

Ogenschijnlijke rust doch, nader bezien, heerst er nervositeit voor de start, vlucht naar de “crash”

Wij vliegen oostelijk van de gletschers naar Simpson Lake. Van te voren heb ik de 1:250.000 kaarten wel zo intensief bestudeerd dat ik eigenlijk precies weet waar we zijn geland. Toch schetsen we een kaart om een route uit te stippelen naar Kutai Lake.

Omdat ik de zwaarste was van de 8 kreeg ik een plek voorin…….vanwege de balans in het vliegtuig. Derhalve had ik zicht op het landschap en kende de landingsplek. Natuurlijk nam ik waar dat we over de oostelijke oever van Lake Atlin vlogen, ongeveer 45 min. Met 100km/uur zo’n 75 km. Nou teken maar uit. Maar met de vlieg ervaring, de crash, het natte pak, gekleed zwemmen met zware schoenen en vervolgens hout verzamelen en vuur maken, voor velen voldoende reden om niet meer nuchter na te denken.
De piloot stopt de motor en zet ons af …… oftewel hij gooit alle rugzakken in het water en roept “Its a crash, safe yourselves, Swim to shore.

Nadat ieder voor zich z’n tentje had opgezet, iets droogs aangetrokken, vuur gemaakt en de kleding te drogen gehangen begon de maag te knorren.

Het was inmiddels rond 16 uur en we hadden na 7 uur ‘s ochtends niet meer gegeten. Dus werd het tijd om m’n vis spulletjes te pakken en te gaan vissen. Na ‘n uur of drie rond 19 uur riep Bart iedereen bijeen. 13 personen. “Wie heeft er iets gevangen?” was z’n vraag. Twee antwoorden bevestigend. 3 waren er nog niet aan vissen toe gekomen. Dus Bart zei:”Smakelijk eten jullie twee en de rest goede vangst!” en weg was hij.

Rond 22 uur had ik ook een forelletje te pakken. Zo’n 20 cm lang. Schoongemaakt en boven m’n vuurtje gaar gestookt. In zes stukken verdeeld waarvan er 5 ingepakt in m’n rugzak gingen. Nog 5 maaltijden te gaan. Dus uiterlijk overmorgen na de middag moest er aanvulling komen. Dat geeft rust….. een beetje. Het 6e stukje + kop en graat in de mok en ‘n vissoepje van gemaakt. Dat smaakte best in het schijnsel van het vuur. Vervolgens de slaapzak in en slapen in de natuur onder een mooi sparretje.

Onze kaart, zelf verder in te tekenen.

We verbleven ‘n dag op de plek aan Simpson Lake. Bezig met positie bepalen, kaartje intekenen, route bepalen naar Kutai Lake, 3 persoons teams indelen, vissen, kampvuur brandend houden. Kamp etiquette leren. Vervolgens in kleine eenheden verder trekken.

We vlogen de eerste tijd parallel aan de oever

Al meer dan 12 uur zit ik op m’n eenzame post langs de Silver Salmon Creek op een plek 300 meter voordat deze uitstroomt in Kutai Lake. Het is doodstil in de Canadese wildernis juist voor de duisternis op 100 km van de grens met Yukon Territory NW Canada. Zo nu en dan zie ik en ‘s nachts hoor ik zalmen langs zwemmen naar de paai plekken in het meer. Meer dan 3.000 km stroomafwaarts zijn deze survival atleten de Yukon op gezwommen dus tegen de stroom in, nog 500 meter en dan kan er gepaaid en bevrucht worden. Dan rest slechts te sterven.  Ik heb juist deze plek uitgekozen om tot volstrekte rust te komen, te genieten van en na enkele uren onderdeel worden van de natuur en om de grizzly te zien. Achteraf realiseer ik me dat ik die wens met iets te veel bravoure was geuit……. in de gedachte dat ‘t wel heel erg toeval zou zijn als tie ……

Uitzicht op Silver Salmon Creek, de grizzly loopt hier dagelijks langs speurend naar zalm…
  • Plons, plons plons, plons, Ik hou m´n adem in en luister nog een keer: Plons, plons plons, plons, ik hoorde ´t nu toch duidelijk. ´t Was al koud die avond en stil zitten vanuit m´n strategische positie deed me de rillingen over de rug lopen. Dus was ik in de nauw sluitende mummie slaapzak gekropen. Links en rechts kijken was met capuchon nauwelijks mogelijk. Ik trek in één ruk de capuchon van ´t hoofd. Plons, plons plons, plons, ik draai m´n hoofd naar links en……. werkelijk langs de Creek, met  ijzige kalmte, komt de koning van de Canadese wildernis aangeschreden. ´n Grote weldoorvoede grizzly beer. Nog 60 – 70 mtr verwijderd. De ademt stokt me in de keel en m´n hart ratelt naar 180 slagen/min.  
  • Doodstil en onbeweeglijk volg ik deze gigant op z´n jacht naar zalm. Het is nog redelijk licht zo juist voor zonsondergang. Ik durf geen foto te maken bang dat ´t mij nog onbekende toestel flitst, met onbekende gevolgen maar de beelden die ik zie branden in m´n geheugen. Vanuit m´n positie komt hij steeds dichter bij, midden door de Silver Salmon Creek, dicht (10 mtr) voor mij langs naar rechts richting de fuik waar de zalmen niet verder kunnen en hij z´n slag kan slaan. Hij loopt, links en rechts loerend naar zalm en ruikend naar onraad verder tot exact het punt waar Froukje, de friesche studente, gister stond en terugkeerde naar de visfuik. Op het punt precies westelijk, exact op de wind vanaf mij, richt hij z´n kop op, snuift kort en draait onmiddellijk z´n kop dodelijk precies in m´n richting. Ondanks de instructie om oogcontact te vermijden kijken we elkaar 1-2 seconden, ´t lijkt een eeuwigheid, recht in de ogen. Dan draait hij zich om en verdwijnt, soepel op de kant springend, aan de overzijde van de Creek tussen de wilgenstruiken. Z´n brede rug drukt eerst ´t bos uit elkaar om vervolgens met enig gekraak van takken in het hoger opschietende bos te verdwijnen.
  • Waauw, holy shit wat ´n intense confrontatie. M´n hart bonkt nog tijden na. Schichtig loer ik telkens richting het gat in het gebladerte alwaar het beest verdween. Zou ie terugkomen? Langzaam normaliseert de ademhaling, op 10 meter , zo´n beest, zonder ´n dik hek of een een diepe kuil ertussen. Dat is toch wat anders dan in de dierentuin. De ontmoeting verliep zoals Bart had verteld zoals vele normale confrontaties verlopen. Maar wat is normaal, niet alle beren zijn hetzelfde en zij reageren allemaal naar gelang de omstandigheden en hun aard. Ik gaf hem de gehele wilderness als vluchtroute en kon zelf alleen hoger de boom in al zou dat nog knap lastig zijn met de koude strammer wordende ledematen en een lastige klimboom. Dat had ik van te voren al bekeken. 
  • Nog zeker een uur zit ik de ontmoeting te verwerken………
  • In Google Earth de kampplaatsen en de route geplakt. 
  • Hieronder het uitzicht vanaf de locatie van waaruit Bart de Haas z´n ontberingstochten opstart. Oftewel vanuit z´n cabin in Atlin met uitkijk over Lake Atlin (in het indiaans betekent dit : ontiegelijk groot tering meer) in het uiterste noorden van British Columbia Canada. `t Kan er spoken, windkracht 6 en toevallig even in het midden ,……..dan berg je maar of de natuur doet ´t..

Natuurlijk de vraag: “En  eh…. heb je een beer gezien? Ja dat kan ik bevestigen. Meerdere keren zelfs. Onvoorstelbare intense momenten waren dat. Als de grizzly´s “volgens afspraak” handelen dan verdwijnen zij na contact en identificatie snel in de wilderniss. Maar deze koning van de Canadese Wildernis laat zich niet ketenen in standaarden en is onberekenbaar.

  • Maar ook de onnavolgbare schoonheid op elk uur van de dag. Om stil van te worden. Onderstaand vanaf ons visstekje aan Kutai Lake. Van de zonsondergang viel uren te genieten als er toch weinig meer te overleven was.  Weinig te overleven….. kijkend naar de zonsondergang wel actief blijven vissen naar met name snoek. De zalm bijt niet meer. Ook dat is wellicht de efficiency van de natuur, vlak voor het eitjes leggen, paaien en vervolgens sterven is eten niet meer zinvol……
  • ´s Avonds laat en ´s ochtends vroeg beten de snoeken ´t best. We hadden enkele specialisten in de groep die zich snel ontwikkelden in het vangen van snoek en waar ik veel van opstak.

de Wilderness Guide

Het beroep van Wildernis guide

Het beroep Wilderness Guide is vrij uniek. In Canada en de Verenigde Staten, vooral in Alaska zijn het meestal indianen, eskimo’s of de enkele blanke, die hun leven lang in de wildernis hebben gewoond, die voor dit beroep hebben gekozen. Deze mensen hebben een grote kennis vergaard in de laatste grote wildernissen op aarde. Met deze kennis en aanvullende “moderne’ opleidingen bieden zij de avontuurlijke toerist een boeiend en leerzaam verblijf in de wildernis. Er zijn een aantal scholen die op verschillende niveau’s Wilderness Guide Opleidingen aanbieden. De meeste scholen zijn gevestigd in Canada en de Verenigde Staten, maar ook in Finland en Australië zijn enkele scholen. 
Een aantal Nederlandse Wilderness Guides hebben in Canada de opleiding gevolgd. Mede door een sterke onderlinge band is de International Wilderness Guide Association (IWGA) opgericht. De IWGA heeft tot doel om de opgedane kennis en vaardigheden te verbreden en te verdiepen en tevens een bijdrage te leveren tot het behoud van de ongerepte wildernissen op aarde. Voorts ziet de IWGA het als een missie om ook hun kennis over te dragen aan anderen dan de gecertificeerde Wilderness Guides. De IWGA heeft een uitstekend en uniek programma voor iedereen die de natuur een warm hart toedraagt (zie toelatingsvoorwaarden op de website van de IWGA). 

Een gids draagt een grote verantwoordelijkheid. Onder alle omstandigheden moet hij of zij de groep kunnen leiden, ook in extreme omstandigheden en in afgelegen gebieden waar hulp niet direct ter plaatse is. De Wilderness Guide is een goed getrainde en ervaren kano- en kajakvaarder en rugzakkampeerder. Het navigeren is een tweede natuur geworden, in de bergen, op het water of diep in de oneindige wildernissen. De dagelijkse weersvoorspelling is een automatische handeling. In geval van nood kan hij eerste hulp en reddingstechnieken op snelstromend water, in de bergen of waar dan ook toepassen. Wordt een groepslid vermist, dan zal hij onmiddellijk een Search & Rescue plan moeten opstellen en uitvoeren, en tevens de lokale autoriteiten van de juiste informatie kunnen voorzien. 
Gaat de proviandvoorraad verloren dan moet hij met de groep kunnen overleven met middelen uit de natuur. Uiteraard behoort de gids over een uitstekende conditie te beschikken. De gids is onder alle omstandigheden de leider van de groep, overwint problemen, lost conflicten op, biedt onvoorwaardelijk hulp, kortom staat altijd klaar. En het allerbelangrijkste: de gids waarborgt de veiligheid van de groep. 

De International Wilderness Guide is dan ook een hoog gekwalificeerde gids die aan de hoogste eisen voldoet. Deze gids kan niet alleen leiding geven aan toeristische tochten of reizen, maar in het bijzonder ook aan de meest extreme expedities.

Navigatie te land en op het water
De Wilderness Guide is een expert in het gebruik van de meest voorkomende navigatie middelen zoals de kaart, het kompas, hoogtemeter, gps, horloge etc. Voorts is hij getraind in het navigeren zonder al deze middelen. Waar ook ter wereld zal hij zijn weg weten te vinden met alleen de natuur als navigatie instrument, niet alleen door het hooggebergte, maar ook met de kajak of kano op snelstromende rivieren, langs zeekusten of door de onmetelijke wouden. 

Praktische Meteorologie
Een weersverwachting opstellen en hoe te verwerken in het routeplan is een tweede natuur voor de Wilderness Guide. Elke ochtend controleert hij de barometer, observeert regelmatig gedurende de tocht wolken en wolkvorming.

Terwijl ik Edmonton naderde zag ik op ca 100km deze prachtige Cumulus Congestus in opbouw. Naar later zou blijken werd het een Cumulonibus met eerst veel regen overgaand in sneeuw.

Voorts betrekt hij windrichting en windsnelheid, de temperatuur voor elke denkbare hoogte in de bergen, de gevoelstemperatuur en op de grote meren en op zee de golfhoogte in zijn weerrapport. Hij heeft inzicht in de lokale en grote weersystemen. Dan wordt een beslissing genomen of een tocht door kan gaan of niet. 

Leiderschap
Onder extreme omstandigheden en noodsituaties krijgt de Wilderness Guide soms te maken met abnormaal menselijk functioneren.

River Crossing altijd tricky. Diepte inschatten, stroomsnelheid, hulpmiddelen, strategie…. Als het water op heuphoogte komt wordt het lastig.

De gids weet in extreme omstandigheden en noodsituaties het hoofd koel te houden en de juiste maatregelen te nemen. Hij schat in hoe zijn groepsleden kunnen reageren, herkent karakterprofielen en heeft kennis en ervaring met conflictbeheersing, feedback geven en ontvangen.

Hij observeert het groepsproces en stuurt eventueel bij. Hij weet de competenties binnen de groep te gebruiken om de tocht tot een succesvol einde te brengen. Hij vraagt zich af hoe zijn groepsleden reageren bij het doorschrijden van een snelstromende rivier, tijdens tochten in de bergen, bij noodsituaties op het water of bij ontmoetingen met gevaarlijk wild. 

Didactiek
De Wilderness Guide beheerst ook didactische vaardigheden, nodig om zijn groep op de juiste wijze te leiden. Lesgeven, hoe vertel ik het in een logische, maar vooral begrijpelijke volgorde. Hoe bereid ik het nemen van een hindernis voor en hoe instrueer ik mijn groepsleden? Niet alleen lesgeven in de noodzakelijke onderwerpen voor een veilige en succesvolle tocht behoren tot de taak van de gids, maar ook kennisoverdracht van boeiende onderwerpen met betrekking tot flora en fauna, geologie, astronomie en vele andere onderwerpen die tijdens een tocht ter sprake komen. 

Search and Rescue 
Een Wilderness Guide moet altijd voorbereid zijn op vermissing van groepsleden. Volgens vaste procedures worden gegevens verzameld, opsporingsplannen worden gemaakt, en dan zal hij leiding moeten geven aan een zelf geformeerd Search and Rescue team, tevens houdt hij met portofoons en satelliettelefoon met de juiste verbindingsprocedures contact met politie, de rangers, piloten etc. 
Het verzamelen van gegevens over de vermiste vergt ook een gedegen sporenonderzoek. Gegevens afleiden uit sporen is een kunst op zich, maar heel belangrijk om in de huid te kunnen kruipen van de dwaler. Een voortdurende controle op de groep is uitermate belangrijk, maar ondanks dat gebeurt het regelmatig dat in een onbewaakt ogenblik een groepslid de groep uit het oog verliest, dan is het van levensbelang om de vermiste zo snel mogelijk op te sporen. 

Swift Water and Mountain Rescue 
Het lezen van rivieren en getijdenbewegingen langs zeekusten is voor een Wilderness Guide een belangrijke routine. Hij voelt zich thuis op het water en is een bedreven kano- en kajakvaarder en rafter. Van een gids wordt echter meer verlangd: hij moet in staat zijn om zichzelf en zijn groepsleden te redden of in een veilige situatie te loodsen, hij moet een veilige rivercrossing kunnen voorbereiden en uitvoeren, hij weet de gevaren op het water te onderkennen en voortdurend de veiligheidsaspecten te waarborgen. Kortom de Wilderness Guide beheerst alle reddingstechnieken en weet leiding te geven aan reddingsoperaties op het water.
Van de oceaan naar de bergen, het beoefenen van reddingstechnieken in de bergen, snel handelen en reddingsmateriaal gereed maken om klimmers in nood veilig van de wand te kunnen halen, is evenals redding op het water een van de belangrijkste vaardigheden van de gids. 

Wilderness First Aid, eerste hulp in de wildernis
Kennis van eerste hulp is evenals alle reddingstechnieken kennis van levensbelang. Bij een ongeval ver van de bewoonde wereld moet de gids deskundige hulp kunnen bieden, er van uitgaande dat medische hulp pas na lange tijd ter plaatse zou kunnen zijn. Patiëntenrapporten invullen, grondige onderzoeken verrichten, levensreddende handelingen uitvoeren, de organisatie rond de plaats van ongeval leiden, een evacuatieplan voorbereiden en uitvoeren en nog vele andere onderwerpen behoren tot de verplichte kennis van de gids. 

Wapenkennis
Het omhanden hebben van een vuurwapen is in sommige gebieden een extra veiligheid in verband met gevaarlijke diersoorten. Om de veiligheid van de groep te waarborgen moet een gids in staat zijn om een vuurwapen op de juiste wijze te gebruiken en veilig te vervoeren tijdens tochten door de wildernis.
Voor onderhoud van zijn schietvaardigheid moet hij kennis hebben van de regels op de schietbaan, wapenleer zoals de werking van verschillende wapen, kalibers, ballistiek en schiettechniek. 

Survival
Het kan gebeuren dat door een ongeval de groep zonder uitrusting en proviand komt te zitten. De gids is in staat om met zijn groep zonder voedsel en uitrusting lange tijd te kunnen overleven in de wildernis. Het verzamelen van de fundamentele behoeften; voedsel, water en bescherming tegen extreme omstandigheden heeft dan de hoogste prioriteit. De gids bezit dan ook vaardigheid en kennis op het gebied van jagen en vissen met werktuigen gemaakt van middelen uit de natuur en het verzamelen van eetbare planten, wortels en bessen. Voorts is hij bedreven in het maken van vuur en onderkomens onder alle omstandigheden. Hij weet zijn groep met natuurlijke oriënteringsmiddelen of een zelf gemaakt primitief instrument (zonnekompas van wilgetakken) te leiden naar de bewoonde wereld. 

Samengevat
De gids is in staat te functioneren onder extreme omstandigheden. Stormachtig weer, sneeuw, strenge vorst, weinig proviand vergen het uiterste van de gids. Het komt het er op aan om een groep gedurende lange tijd te voet, per kano of kajak veilig door de wildernis, terug naar de bewoonde wereld te leiden Men kan te maken krijgen met ellendige moerassen, dichte wouden, steile berghellingen, en barre weersomstandigheden. Het regent of sneeuwt soms dagenlang. Groepsleden kunnen verdwijnen en moeten weer opgespoord worden. Soms raken navigatiemiddelen of andere uitrusting verloren. Stormachtig weer, regen en koude eisen vaak hun tol. Toch moet elke dag een routeplan en een weersverwachting opgesteld of gewijzigd worden. Onder deze omstandigheden ontstaan er conflicten, een schone taak voor de gids om deze op te lossen, terwijl hijzelf ook moe, koud en hongerig is. Ondanks de barre omstandigheden zal de gids het hoof koel houden, en alle moeite moeten blijven doen om de groepsleden te stimuleren, te inspireren en op een veilige manier door woest terrein te leiden. Dat kenmerkt de ware gids. Gids zijn is een boeiend en veelzijdig beroep. Zijn kennis en vaardigheden zijn uniek op dit moment, weinigen beheersen nog de ‘oude kennis’ om op een boeiende en veilige manier ‘moderne toeristen’ een onvergetelijk avontuur te bieden.

Opleiding International Wildersness Guide.                           

In inderdaad de opleiding in het noordelijkste puntje van British Columbia. Vanuit het zuiden is deze plek op aarde zelfs niet de benaderen, alleen te voet door de wildernis vanaf ‘t dorpje Telegraph, 300 km lopen. Aanvliegen dus op Whitehorse in Yukon en per busje van daar uit 200 km zuidelijk naar Atlin. Een klein 6 persoonsbusje dan want er gaat geen hele bus vol mensen naar Atlin. ‘t Dorp zou er overspannen van raken.

Onderstaand de beschrijving van ´t programma van de Outdoortraining. Er staat wel duidelijk training. Als je het hebt meegemaakt heb je ook echt een training ondergaan waarbij je iets hebt opgestoken en geen 3 weken vakantie in de wildernis. De wildernis is ook geen plek voor vakantie volgens West Europese begrippen. Als je er niet op getraind bent zal de wildernis medogenloos hard zijn en is de kans groot dat je het niet overleeft.

Aansluitend op de cursus wordt de verworven kennis gelijk in praktijk gebracht gedurende een 2-weekse trektocht vanuit omgeving Whitehorse Yukon.

Outdoortraining. Bent u al jarenlang van plan om zelfstandig een tocht te maken, maar neemt u de stap niet omdat u zich niet vertrouwd genoeg voelt in de natuur? De weg kwijt raken, de kans op een ontmoeting met groot wild. En die onheilspellende wolken. Of als er nu een ongeluk gebeurt? Onzekerheden die velen weerhouden om er alleen op uit te gaan. Na deze veelzijdige outdoortraining hoeft u daar niet meer bang voor te zijn. Alvorens de wildernis in te trekken, vindt eerst een gedegen voorbereiding plaats in het prachtig gelegen Atlin in het uiterste noorden van BC. De theoretische lessen vinden plaats in het Northern Light College in Whitehorse, een historisch gebouwtje daterend uit de goudzoekerstijd.
De praktische lessen, op en rond Monarch Mountain even buiten Atlin.
Tijdens een training van een week wordt aan de hand van theorie- en praktijklessen uitgebreid ingegaan op: 

-kaart- en kompas lezen, 
-weerkunde, 
-eerste hulp in de wildernis, 
-eetbare en geneeskrachtige planten,
– hoe te handelen bij ontmoetingen met groot wild veiligheid
-en survival klimtechnieken
-wildernis etiquette 
-opsporen herkennen van groot wild 
-kamproutines/regels in de wildernis. 

Gedurende de training geniet u volpension. Daarna worden de rugzakken ingepakt, krijgt u voor veertien dagen proviand mee en wordt het tijd in het watervliegtuig te stappen om naar een onbekend meer ergens in de wildernis te vliegen. 

Het hart van de Canadese wildernis verwelkomt u met een zweefvlucht van de “bald eagle”, of de doordringende roep van een ijsduiker. Daar begint de veertiendaagse trektocht van ongeveer 120 – 150 km terug naar Atlin. Al het geleerde dat u tijdens de cursusweek heeft opgedaan, kunt u nu veelvuldig in de praktijk beoefenen. De ene keer wandelen we door prairie-achtige valleien, dan struinen we door drassige moerassen of moeten we op kompas door dichte wouden. Ook klimmen we boven de boomgrens uit en wandelen over schitterende bergplateaus en langs diepe ravijnen om te genieten van unieke uitzichten en om de kans op het waarnemen van groot wild te vergroten.

Hoog in de bergen maakt u kans op het zien van berggeiten, bergschapen en kariboes. In de lagere gebieden treft u de eland aan langs de oevers van meren en poelen. Ook de grizzly beer, zwarte beer en wolven kunnen we ontmoeten. Als aanvulling op het proviand proberen we zo veel mogelijk op zoek te gaan naar eetbare planten en vruchten. 

Elke avond slaan we een tentenkamp op aan een diep blauw meer of langs een kabbelende beek. Er wordt gekookt op houtvuur. Na een boeiende dag wordt in de avonduren bij het kampvuur de route voor de volgende dag besproken. Om de kennis echt in de praktijk te brengen krijgt u in de tweede week de gelegenheid om zo nu en dan in groepjes van twee personen zelfstandig de route naar de volgende kampplaats te lopen. Tijdens de tocht wordt ruime aandacht besteed aan levenswijze en gebruiken van de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, de indianen.
Teruggekeerd in Atlin verblijft u nog een dag in blokhut of hotel om u voor te bereiden op de terugreis. Bij de outdoortraining in september is de tocht door de wildernis een combinatie van kanovaren en trekken te voet. Hierdoor is de training zwaarder dan de juli/augustus training.

Info
Data: 21 juli – 8 augustus 2008 & 5 – 24 september 2008 
Reisduur: juli 19 dagen / september 20 dagen 
Reissom: € 2.295 
Aantal deelnemers: 5 tot 10 
Bovengenoemde gegevens zijn exclusief de retour vliegreis naar Whitehorse.
Vliegreis vanaf € 800.
Raadpleeg voor verdere informatie de algemene reispagina

Outdoor “rampen”

2 jaar na de Sierra Nevada ramp   uit Oppad

Het artikel ‘Twee jaar na de Sierra Nevada-ramp’ in Op Pad 7/2006 (zie oppad.nl) heeft een aantal reacties opgeleverd. Onderstaand het artikel en enkele ingezonden brieven bieden een belangrijke inhoudelijke aanvullingen op het artikel.
Tjeerd Visser, redacteur

Beste redactie,In Op Pad nummer 7 plaatsten jullie een onderzoek naar de opleidingssituatie van Nederlandse reisbegeleiders na het tragische ongeval in de Sierra Nevada. Een belangrijke conclusie is dat binnen de branche wel veel gepraat is over mogelijke professionalisering van reisbegeleiders, maar dat concrete stappen richting eenduidige opleiding en certificering zijn uitgebleven. Bovendien merken twee Nederlandse berggidsen op dat certificering ook van beperkte waarde is, omdat in de Alpenlanden ‘ongebaand terrein en sneeuw’ onverminderd het terrein van de gediplomeerde berggids is.
Ik mis hier echter de opleiding tot Mountainleader 1 (Accompagnateur en moyenne montagne in het Frans, Wanderleiter in het Duits). Deze opleiding, die in verschillende landen wordt aangeboden, biedt de begeleiders van commerciële wandelreizen en trektochten wel degelijk een Europees erkend diploma. Die erkenning komt van de Union of International Mountain Leaders Associations. Voor meer info: zie de Britse site www.baiml.org. Ik heb zelf in Zwitserland net het eerste jaar van deze opleiding met succes afgerond. De tweejarige mountainleader-opleiding bestaat uit veiligheidsvakken (weerkunde, oriëntatie, tochtenplanning, veilig gaan door diverse soorten terrein en eerstehulp) en vakken gericht op kennis van de bergwereld (zoals flora, fauna en geologie). De erkende mountainleader mag klanten – anders dan het artikel suggereert – wel degelijk meenemen over ongebaand terrein en sneeuwvelden. Gletsjers, Klettersteigs en alle activiteiten waar ‘klimmen’ bij komt kijken, blijven echter voorbehouden aan berggidsen. Meer info vind je op www.wanderleiter.ch (klik op: wanderleiterschule).
Reisorganisaties en reisbegeleiders zullen er rekening mee moeten houden dat zeker in de Alpenlanden de wetgeving voor het (commercieel) begeleiden van wandelingen en trektochten steeds stringenter wordt. De enige verantwoorde oplossing is daarom het aanbieden van tochten met Europees gecertificeerde reisleiders.
Tot slot wil ik graag onder de aandacht brengen dat ik ter afronding van mijn opleiding een onderzoek ga doen naar de wenselijkheid en haalbaarheid van een Nederlandse mountainleader opleiding. Belangstellenden die hieraan mee willen werken, vraag ik een mail te sturen naar acevangalen@hetnet.nl

Anne van Galen, Heeze.

Beste redactie,Jullie artikel ‘twee jaar na de Sierra Nevada ramp’ wekt op zijn sympatiekst gezegd redelijk wat verbazing, want in tegenstelling tot jullie conclusie worden er wel degelijk opleidingen aangeboden waar reisbegeleiders het vak kunnen leren! In Noord Amerika (Canada/Verenigde Staten) en Europa worden door verschillende instituten namelijk zogenaamde Wilderness Guide Trainingen aangeboden. Elk instituut geeft zijn eigen certificaat uit en heeft zijn eigen programma. Sinds 2001 biedt het Nederlands/Canadese Taku Adventures zo’n gidsenopleiding/Wilderness Guide Training (IWG) aan. Het doel van deze opleidingen is om een allround gids op te leiden die onder àlle (extreme) omstandigheden in de meest uiteenlopende (afgelegen) gebieden een groep op een veilige manier kan leiden. Veiligheid en reddingstechnieken lopen daarom als een rode draad door de opleiding. Het begrip wildernis omvat gebergten, wouden, wateren etc., ver van de bewoonde wereld, waar de gids op zichzelf en zijn kennis en vaardigheden is aangewezen. De nadruk ligt op expedities te voet en per kano, kajak en raft, maar denk ook aan het gebruik van hondensleeën, sneeuwschoenwandelen en paardrijden. In het toerisme zijn dit de meest populaire vormen van verplaatsen in de natuur, en juist in die sector zijn in het verleden veel (dodelijke) ongevallen gebeurd. Het ongeluk in de Sierra Nevada is daar slechts één voorbeeld van. De kosten van een IWG-opleiding variëren van $6.000,- tot $14.000,- Canadese dollars (excl. of inclusief huisvesting, voeding, vliegtickets). Voor de opleiding staat drie jaar, maar ervaren studenten kunnen het in de populaire 100 dagen periode volgen (zo worden minder werkseizoenen gemist). De training is fysiek en mentaal zwaar. Om de kans van slagen zo groot mogelijk te maken moet de student een intaketest afleggen welke bestaat uit kano- en kajakvaardigheden, een conditie test en een schriftelijke wiskundige test (havo-niveau). Voorts moet de student buitensportervaring kunnen aantonen. Onze opleiding vindt plaats in de reusachtige onbewoonde wildernissen (zo groot als half Europa) van Brits Columbia, Canada. In Europa zal hoogstens in Scandinavië ruimte zijn voor een dergelijke training. Kortom een Wilderness Guide kan voor de meest uiteenlopende tochten ingezet worden, zelfs voor een eenvoudige wandeling…

Bart de Haas
www.takuadventures.nl

Hallo Op Pad,Graag reageer ik op het artikel ‘Twee jaar na de Sierra Nevada-ramp’ in Op Pad 7. De stelling in de allereerste alinea, ‘Twee jaar later is er nog steeds geen degelijke opleiding waar reisbegeleiders het vak kunnen leren’, is namelijk onjuist!
Surf naar www.duurzaamtoerisme.info en je komt op de site van de opleiding tot Ecotoeristisch reisleider/Outdoor coach aan de Hogeschool Utrecht. Dit is een zogenaamde HBO-minor opleiding van een half jaar (voltijd) of jaar (deeltijd). Centraal in de opleiding staat het verantwoord en duurzaam omgaan met de natuur, naast de organisatorische kant van een reis en de veiligheid van de deelnemers. Een praktijkstage is bij de opleiding inbegrepen en na afloop is de student opgeleid tot zowel reisleider als reisontwikkelaar, twee functies die bij reisorganisaties vaak door verschillende mensen worden uitgeoefend. Een andere kwalitatief goede opleiding die in Nederland wordt aangeboden is Outdoor Management van de Hanzehogeschool Groningen in samenwerking met het ROC Zeeland (zie www.outdoormanagement.nl).
Verder bewandelt het artikel twee sporen: het algemene spoor van de organisatie van buitensportbedrijven, en het subspoor van de competentieproblematiek tussen reisleiders en gidsen in de bergen. Keer op keer lijken bergen, en echt niet alléén in op Pad, een synoniem voor buitensport, terwijl ze, naast bijvoorbeeld het water en de wouden, slechts één van de buitensportdecors vormen. En net zoals je op een duikreis onder water een gediplomeerd duikinstructeur mag verwachten, behoort in de bergen tijdens je reis op de juiste plek de gediplomeerde berggids klaar te staan. Daarbuiten is de reisleider echter de aangewezen persoon. In een goede opleiding leer je dus ook waar de competentie van de reisleider ophoudt en die van de specifieke instructeur of gids begint. Of dat nu in de bergen is, op of onder het water of in de wildernis.
Wie nu aan z’n opleiding tot reisbegeleider begint, staat over een paar jaar vooraan. Tegen die tijd zullen er, zoals het artikel ook suggereert, Europese opleidingseisen worden gesteld aan de beroepsgroep ‘reisleider’. De Europese beroepsgroep- en opleidingseisen worden vertaald en beheerd door het NEN (Nederlands Normalisatie-instituut), en de relevante beroepsgroeporganisatie mag bepalen welke opleidingen dan wel of niet voldoen. Te zijner tijd een logische rol voor de ANVR, maar Cerbran zou ook in dat gat kunnen duiken. Hoe dan ook, ‘een reisbegeleider die z’n werk serieus neemt, investeert met name de komende jaren in zichzelf’. Met die conclusie ben ik het helemaal eens.

Cees Visser, bioloog en docent aan de Hogeschool Utrecht

Beste redactie, Naar aanleiding van artikelen in beide nummers toch nog mijn reactie, waar ik na nummer 7 nog even over twijfelde: prachtig dat er in Nederland en Europa nu meer nagedacht wordt over en meer regelgeving is en komt ten aanzien van het begeleiden van wandelingen in de bergen, maar hoe gaan we met dit alles om in de andere landen?
Ik ben reisbegeleidster voor een Nederlandse organisatie, heb vooral veel in de Andes gelopen en ook zelf tochten georganiseerd rond Cusco, Peru, waar ik zelf tien jaar gewoond heb. Enkele ervaringen van mij tijdens het begeleiden van groepen: in Peru (meer dan 10 jaar ervaring): lokale gidsen hebben niet altijd, maar wel vaak, een opleiding toerisme aan universiteit of instituut gehad van 4 of 5 jaar. Kennis en ervaring tav ehbo nihil, er zijn lessen in grote groepen waarbij je vrijwel nooit praktisch iets kan oefenen. Inzicht in risico’s eveneens zeer wisselend. Op de incatrail met zijn forse regelgeving moet men een ehbo set meenemen met oa verbanden, pleisters en flink wat pillen (die ze dus eigenlijk niet mogen geven, maar in Peru doe je dan niet moeilijk.) Verder moet er oa zuurstof en een reddingstouw mee. Op andere tochten is dat zelden het geval. Ikzelf nam op tochten altijd mijn eigen ehbo spullen en immer een gezadeld paard voor noodgevallen mee. In Peru is geen mobiel bereik in de bergen, vrijwel nergens een radiocontact mogelijk en bestaat er (behalve in Huaraz?) geen helicopter redding. Overigens, toen er in Cusco nog wel een helicopter was moest die contant enkele duizenden dollars vangen vóór überhaupt te vertrekken om iemand op te halen, dit ondanks garantie per fax van de verzekeringsmaatschappij (enkele jaren geleden meegemaakt).

Zou je al het geld hebben voor een satelliet telefoon dan moet je zorgen je eigen netwerk van mensen te kennen, vooral met een 4×4 auto, die dan indien nodig zovér mogelijk de bergen in komen. Op ambulances hoef je ook niet te rekenen, te slecht, geen spullen aan boord. Álle medische spullen moet je éérst zelf kopen voordat je geholpen wordt!
Kortom, je bent gewoon op jezelf aangewezen en eventuele handigheid van de reisbegeleider.


Suriname: (2 reizen) prima lokale gids tav kennis van het oerwoud, maar ehbo en risico’s inschatten bij bijvoorbeeld passeren van stroomversnellingen en beklimming Tebu topje uiterst nihil. Geen enkele ehbo spullen bij zich. Sommige Nederlandse organisaties laten groepen alléén met een lokale gids op pad gaan…


Chili, Torres del Paine (2 reizen begeleid): lokale gidsen redelijk geschoold, hadden wel íets bij zich. Vaste kampeerplekken hebben radio voor contact met reisbureau in Puerto Natales. Dat iemand met een hartinfarct het in mijn groep overleefde was puur geluk: met eigen bus wél snel naar de bewoonde wereld op 2 uur rijden, er was via reisbureau , politie en marine, mét toestemming van de verzekering een helicopter geregeld vanuit Punta Arenas, maar deze mocht vanwege de harde wind niet vliegen. Zo was de klant toch enkel aangewezen op wat pillen in Puerto Natales en kon pas enkele dagen later vervoerd worden. Van het park Torres is mij bekend dat (tot in ieder geval 2 jaar geleden) bij sommige Nederlandse organisaties de reisleider zonder lokale gids 5 dagen ging lopen.

In het algemeen realiseren klanten zich absoluut niet wat de eventuele risico’s zijn. Men verwacht van jou als reisbegeleider dat je wel ‘even snel’ wat regelt, een soort 112 bellen of een taxi regelen oid. (letterlijk gehoord in een kampement in de vallei van Lares, waar geen auto de kampementen kan bereiken)
Wellicht kunnen we mensen informeren over de grote verschillen in diverse landen/continenten.
O ja, en het invoeren van routes op een GPS lijkt me ook niet geheel zonder risico’s: in Ecuador en Peru heb ik gemerkt dat ze het niet altijd doen en bovendien kan er in de Andes van het ene op andere moment een stuk berg of pad zijn verdwenen, vooral in de regentijd, waardoor een route niet meer betrouwbaar is en er veel kans op ongelukken kan zijn.

vriendelijke groet,
Dineke Veerman
dineke_veerman@hotmail.com
Al met Al