De Karrimor International Mountain Marathon (KIMM). ( https://theomm.com )
| KIMM 1999, Cowal Peninsula, Schotland |
De Cowal Peninsula is een deel van het eerste “Forest Park” dat werd gesticht in Groot Brittanië dit was al in 1935.
In het verleden waren de bewoners kleine boeren die leefden van de veeteelt, zij hielden kleine zwarte pony’s. In de zomer dan werd al het vee meegenomen naar de hoger op de heuvel gelegen sheildings. De overblijfselen van deze shieldings zijn op sommige plaatsen nog steeds te zien.
De deelnemers, teams bestaande uit 2-personen, zijn ingedeeld in een 6-tal klassen.
De Elite klasse, de topklasse, is voor zeer ervaren deelnemers, topatleten, welke de routes met de hoogste moeilijkheidsgraad krijgen voorgelegd.
De A-B-C klassen volgen telkenmale met wat eenvoudigere opgaven.
In de Long en Short score klasses worden een aantal CP´s opgegeven. Hieruit kun je kiezen volgens een methode waarbij aan elke CP een waardering is verbonden in de vorm van een punten systeem b.v. voor een veraf of hoog en moeilijk te vinden CP veel punten, en een ander onder aan de berg en via paden te bereiken punt relatief weinig punten.
Ondergetekenden.
Als teamnummer 850 namen Johan Pegge uit Lochem en ondergetekende Leo Slütter uit Vorden deel aan de wedstrijd eind October1999. Waarschijnlijk waren we niet de enige Nederlanders doch wel enkele van de zeer weinigen. Er is ook nog een Zweeds team gesignaleerd. De Scandinaviërs zijn ook zeer bekend met deze vorm van oriëntatielopen.
De start
In de omgeving van Ardentinny waren 2 startlocaties uitgezet. De klassen A, C en Short Score klasses dienden vanuit Ardentinny ca. 3 km naar het noordoosten te lopen en ca. 220 meter te klimmen. In een 3-tal fases wordt er gestart. 2 min. voor de opgegeven starttijd wordt je aanwezigheid gecontroleerd in het ontvangstvak, 1 min. voor de starttijd loop je door naar het enkele meters verder gelegen controlekaartvak. Hier ontvang je de start/controlekaart waarop je met de CP-tang de code in de kaart kun drukken. Vervolgens loop je door naar het werkelijke startvak en vertrek je op je eigen starttijd op aangeven van de starter.
Zo’n startgroep van een 10-tal atleten omvat deelnemers uit alle mogelijke klasses die na de start dan ook alle mogelijke richtingen uit kunnen rennen vanwege de verschillende Cp’s welk men moet zoeken maar ook nog vanwege de verschillende strategieën. In dit geval echter ging het gros direct omhoog tegen de eerste berg op naar 650 mtr.
Het deelnemersveld.
Volgens de opgave van de organisatie nemen ca. 1500 koppels deel. Individuele deelname is uitgesloten. De organisatie kent een zeer strikt reglement met daarnaast een ijzeren fair-play discipline. Hulp van buitenaf is hierbij uit den boze. Bekijk hiervoor even de website.
De koppels kunnen zijn samengesteld uit of vrouwen of mannen of mixed teams. Voorkeur heeft het als beide koppelgenoten fysiek en psychisch aan elkaar gewaagd zijn. Zoals we enkelen spraken is het binnen vele koppels helder wie de navigator is. Veelal is de ander dan volger/controller of pakezel, maar je moet het wel samen doen. Wel krijgen beiden een kaart. Binnen ons team besloten we bij meerderheid te besluiten tenzij iemand voorop liep. In dat geval was het uitgangspunt dat degene op kop de weg wist!!!
Voor mij was het toch verbazingwekkend hoeveel vrouwen tot het deelnemers waren toegetreden.
Het parcours.
In de naam van de organisatie ligt al opgesloten dat het evenement een mountain marathon is.
Op de dag vóór de start, de 29e oktober, ontvangen we bij het inchequen reeds de kaart van het operationele gebied. Hierop staan ca. 100 CP´s omcirkeld. Min of meer markante punten in het terrein zoals: oorsprong van een bergbeekje, bijzondere rots, hoekpunt van een bos, eind van een omheining, dalletje of meertje. Ook zijn oversteekplaatsen van verharde wegen bewaakt. De toppers tenslotte verliezen geen tijd met links en rechts kijken.
Bij de start wordt de informatie verstrekt van de CP´s welke in je klasse van toepassing zijn. Dit zijn meestal een 10-tal CP´s per dag. Hiervan wordt de plek op kaart omcirkeld en de coördinaten verstrekt, tevens wordt de plek omschreven met een enkel woord zoals b.v. bron of top of rotspartij. De totale afstand voor die dag in vogelvlucht wordt gegeven en het aantal meters stijging volgens de meest gunstige route. Meer wil je niet weten.
Na de start, als de informatie is verkregen welke CP´s je moet aandoen, bepaal je de route welke je zult gaan volgen.
Om aan alle flauwe verwachtingen een eind te maken ligt het eerste CP boven op de eerste berg van ca. 650 mtr.
Johan liep dus ‘s nachts van het midway camp ten westen van Loch Eck terug naar de start. Hij koos echter voor de noordroute. ca 22 km in de stormachtige duisternis zonder kaart.
Het gebied Argyll & Bute bestaat ook in de bergen veelal uit een zeer zachte humusachtige bodem welke volledige verzadigd is. Of zelfs meer dan dat. Je loopt er in lang gras op en neer te deinen tot je enkels, knieën of kruis in de prut, en zodra het wat afloopt ontstaan er stroompjes en ondergrondse riviertjes waar je te pas en te onpas in wegzakt. Maar het is wel genieten van de sportieve omgeving en medesporters en iedereen is opgewekt op dit zero luxery level. Onderweg kom je uiteraard velen tegen, het blijft echter onduidelijk wie in welke klasse loopt en waarheen hun weg leidt.
Het noordelijkste puntje in Glenbranter. 3 huisjes met een parkeerplaats alwaar de toegangs weg tot het gebied wordt overgestoken.
De uitrusting.
Voor het vertrek hebben we ons uitgebreid laten informeren over de benodigde uitrusting. Het moest licht zijn, wind-en waterdicht en warm. Door de vele informatie zijn ons kennelijk enkele niet onbelangrijke puntjes ontgaan. Alhoewel ik redelijke survivalschoenen met fikse noppen van Nike aanhad. M´n partner Johan echter 10 jaar oude afgesleten Seacony schoenen. Dit was onvoldoende maar Johan is ook nogal zuinig van aard. Hij dacht dat de schoenen nog één race meekonden. Hij viel / gleed naar schatting wel 100 keer en ik 10-tallen keren. Dit leverde duurzaam ontwrichte knieën op en uit elkaar gerukte schouderpartijen. De specifieke fell-running shoes van onze Britse collega´s met een soort rubberspike achtige zolen waren uitdrukkelijk aanbevolen. Naast de totale investering van alle benodigde materialen hadden we beide besloten van deze laatste uitgave af te zien.
Wellicht ook hadden we accenten moeten verschuiven. M´n kookgerei, heb ik niet gebruikt en derhalve met de brandstof voor een week voor niets meegesjouwd. Tevens was er op de kleding behoorlijk te bezuinigen geweest. Drinken heb ik beperkt tot 2 bidons met voldoende poeder voor een week. Snelle jongens nemen niets mee alleen een plastic bekertje waaruit men drinkt bij een bergstroompje.
De toppers lopen met ca. 3,7 kg (waarin inbegrepen alle volgens de reglementen voorgeschreven zaken welke je moet meenemen.) terwijl ik droog ongeveer 15 kg bij me had. Daarbij komt dat ik niet alles in plastic had verpakt waardoor de belasting gedurende de eerste dag opliep naar wel 20 kg. Dit is zowel bergop als bergaf dodelijk.
De wedstrijd.
De eerste dag blijkt bij de start het parkoers 25 km horizontaal gemeten te bedragen en 1.200 stijgmeters. Hiervoor krijgen we vanaf de start om 09.40 uur de tijd tot 20.00 uur, het tijdstip waarop eenieder binnen moet zijn. We hebben dus 10 uur en 20 minuten de tijd. Dat lijkt meer dan ruim voldoende. Toch blijkt ons slechte schoeisel de daalsnelheid zeer nadelig te beïnvloeden. Links en rechts vliegen ons de echte dalers als klipgeiten om de oren. Hen hadden we toch niet kunnen volgen doch er zijn ook ogenschijnlijk mindere goden. Naar beneden dus vele voorzichtige glij- en glibberpartijen. De wind zorgt, ook door het grote oppervlak (rugzak), vaak voor onbalans op de steile afdalingen. De koers en de CP´s zelf waren redelijk goed te vinden. De vele meters stijgen met bepakking bepaalden de moeilijkheidsgraad.
Zodra echter de toppen van de bergen en wijzelf in de mist/wolken verdwenen kwam het echt op kompaslopen aan. Het wordt dan echt letten op de koers, kleine markante zaken in het terrein en precies weten waar je zit. Je begint echter te navigeren op zicht en op kaart. Dat gaat ook prima. Maar ineens trekt er een grote laaghangende wolk of mistvlaag over en het zicht reduceert tot 5 meter. Shit waar zijn we precies op kaart en welke kompaskoers moeten lopen? Ehh waar is m’n kompas…… Rugzak op kop en hebbes…. Koers bepalen, instellen en weer verder. Weer 15 min verloren……
Zodra de vermoeidheid groter wordt wordt je ook nonchalanter op omgevings signalen. Tegen zessen moeten we nog 2 CP´s welke op een route liggen dwars over de berg. Zie kaart! Het wordt al donkerder en het regent en stormt nog steeds windkracht 10/11. Omhoog gaat het nog in de schemering gedurende ´n uur. Het laatste gedeelte is een afdaling van vierhonderd verticale meters in het stikke donker langs een bergloopje / waterval. Zuinige Johan heeft een klein staaflantaarntje tussen zijn tanden en ik een Petzellamp op m´n hoofd. Hij maant me tot ‘n rustigere afdaling gezien zijn beperkte verlichting. Ik denk bull-shit ik wil naar bed….. Door rustig in regen en wind de afdaling voetje voor voetje en billetje voor billetje glijdend te vervolgen komen we steeds lager. Het enige alarm in m´n achterhoofd is: “Wat als de batterij leeg is?” Vervolgen is dan onmogelijk. Tent opzetten op een helling? Oplossing: niet meer aandenken totdat het daadwerkelijk zover is.
Om 19:50 uur, 10 min voor de dealine, komen we bij finish. Controle kaart inleveren. “High five” in de Schotse shit, het eerste succes. We worden verzocht een plekje te zoeken in het weiland en de tent op de zetten. We lopen 200 meter door het, overvol gebookte, weiland tot de enkels in de modder en vervolgen tot in het water van Loch Eck.
Het midway camp tijdens de mooie droge zomer toen de tocht werd uitgezet.
Het minst nat lijkt tegen de waterlijn. We besluiten aldaar de tentjes op te zetten. In de storm valt dit niet mee. Als ze staan besluiten we niet uitgebreid in de regen te gaan evalueren maar om te gaan liggen, ik besluit vervolgens om, alleen voor mezelf, maar niet te gaan koken. Een der laatste Nederlandse broodjes spuit ik vol met jam uit een tube en leg me neer in m´n natte slaapzak. Ik doe zoals gebruikelijk geen oog dicht die nacht. De tent neemt alle vormen aan welke tijdens de test werden voorgelegd gedurende de nachtelijke storm. Om ca 01.00 uur hoor ik m’n maat Johan mompelen dat hij het verderop zoekt omdat alles nat is en de tent weggewaaid. Ik zeg nog kom maar bij mij in al weet ik nog niet goed hoe. Nee zegt hij dan slaap jij ook niet, mompelt nog iets over de auto en loopt vervolgens plonzend weg. Na enkele minuten realiseer ik me dat hij echt weg is en kom m’n tent uit om opheldering te krijgen omtrent zijn doel. In geen velden of wegen meer te bekennen. Ik lig de gehele nacht onrustig te denken en te rollen. Om 6.00 uur sta ik op en loop naar de weg om te zien waar Johan is gebleven. Later bleek de wintertijd in te zijn gegaan en heb ik ca 3 uur lopen ronddolen tot ik de doedelzakspeler hoor rondkomen voor reveille. Nog besef ik de tijd niet. In de tent heb ik alles ingepakt. Ik besluit vervolgens de tent ook maar in te pakken en tevens de resten van Johan z´n tent en spullen. Rond 8 uur mijn tijd naar de start alwaar de wintertijd duidelijk wordt. Ik heb dus nog 1 uur 45 minuten de tijd voor de start en de terugkomst van Johan. Op de starttijd meld ik me bij de start alwaar me wordt verboden om in m´n eentje te starten. Rond 09.00 uur verschijnt een sleepwagen in het kamp welke op de weg keert bij de caravan van de organisatie. Ik denk nog wat moet zo’n sleepwagen hier, er staat geen enkele auto.
De route voor de 2e dag
Na ca. 10 min zie ik Johan terugkomen van de waterkant waar onze tenten niet meer stonden.
Hierna wordt me zijn verhaal duidelijk.
Het weer.
Bijna per definitie “levert” de organisatie traditoneel British weather. In 1998 betekende dit gedurende het gehele evenement zware storm, welke soms tot orkaan kracht aanwakkerde. Op grotere hoogte in de hills moet je dan enige ruggegraat bezitten om de tocht te vervolgen. Ook in 1999 stond er een windkracht 8 a 9. Gedurende de nacht aangroeiend tot een zware storm met windkracht 10 a 11. Het gros der tenten bleef overeind doch niet het door de gele kleur wat ´s zomers aandoende bananententje van mijn compagnon. Nadat de buitentent verdwenen was golfde het water tijdens de zware buien naar binnen. En nadat vervolgens alle droge draden aan zijn lijf waren verdwenen besloot hij alle spullen, behalve de tent, op te pakken en te vertrekken naar mogelijk drogere oorden. De auto was hierbij de enige optie doch deze stond in werkelijkheid 25 km verder nabij het basis kamp in Ardentinny. Met zijn rugzak doch zonder kaart verdween hij rond 01.00 uur in de stikdonkere nacht na zijn plan aan mij te hebben onthuld. De optie om bij mij in te kruipen werd daarbij als niet aanvaardbaar ter zijde geschoven omdat mijn natte spullen dan nog natter zouden worden. Om ongeveer 05.00 uur kon hij zich opwarmen in de warm gestookte auto. Echt slapen was ook daar niet mogelijk. Een aantal alarm installaties van auto´s zagen de zware zuid westerstorm aan voor een dief in de nacht en loeiden naar elkaar om aandacht.
Bij een der eerste obstakels vanuit de Atlantic Ocean, en dat is Argyll, kun je van alles verwachten.
Moraal: Hou een beetje rekening met de mogelijke varianten van het weer.
Na een uurtje in de auto verlaat hij om 6.00 uur met veel wheelspin de parkeerwei en rijdt richting midwaycamp om na enkele kilometers op een muurtje te rijden waarbij de stuurinrichting dermate wordt vervormd dat een sleepwagen noodzakelijk wordt. Tsja….einde verhaal … einde tweede dag …. einde Kimm-race …. en de verklaring voor de sleepwagen in het kamp.
Nu was deze actie toch al niet toegelaten door de wedstrijdleiding maar in tijden van nood doe je wat.
Zo dus een abrupt einde aan wat een sportief weekend had moeten worden. Dat doen we nog eens beter………
Dan ben je nog niet thuis, want geen auto meer, dus ook een geen bootreis via Hull naar IJmuiden. Maar de BMW kent een eigen verzekering. Als je een schade hebt van meer dan Hfl 3.000,= dekt de verzekering de thuisreis, ook per vliegtuig. Dus ‘s ochtends snel gebooked en per taxi naar het vliegveld van Glasgow. Een toestel met pakweg 100 seats. Wij zaten er alleen in, met de crew, 2 piloten. De hele kist werd gedurende de vlucht in de storm als een paraplu heen en weer gesmeten, uiteindelijk slingerend landend op Schiphol. Oftewel een zinderend slot van een bewogen weekend.
Kimm web site
Zoals gezegd kun je de Kimm web site vinden op www.theomm.com Hier vindt je ook alle informatie. Vele adviezen worden gegeven om niet te vergeten. Van controlelijsten tot voedingsadviezen. Ook kun je doorklikken naar de adventure-store alwaar alle benodigde zaken vooronderweg in topkwaliteit te verkrijgen zijn. Ik heb er o.a. ook een tent gekocht welke stond als een huis tijdens windkracht 11. Deze weegt nog steeds 2,4 kg. Ook is er de “sup” air tent te koop welke slechts 825 gr. weegt. Deze is nog steeds 125 cm breed. Ik hou het voor mogelijk dat deze nog steeds bedoeld is als 1/2 persoons “if very close friends”. Wellicht volgende keer toch maar de mixed dubbel.
Reacties
Als je meer wilt weten over onze ervaringen of je hebt vragen dan kun je E-mailen naar mij leo.slutter(at)kpnmail.nl of je kunt de site bezoeken en bij subscribe je inschrijven op de nieuwsbrief van de organisatie door je E-mail adres achter te laten. Je loopt dan wel het risico dat je nog eens een inschrijfformulier krijgt toegezonden met alle gevolgen van dien.
Onderstaand artikel verscheen in de Tubantia van 14 juli 2000. ´n Artikel van de hand van Ronald Vrugteman.
| Fell running vergt uiterste van conditie |
| Door Ronald Vrugteman: Fell running. De ruige, onherbergzame Schotse Hooglanden zijn er als het ware voor geschapen. De een noemt het gekkenwerk, de ander hardlopen in zijn meest edele vorm. Fell(berg) running is een tak van de loopsport waarin conditie, atletisch vermogen, navigatie en gebrek aan hoogtevrees onmisbare elementen vormen. |
| Vordenaar Leo Slütter (van 1952) en zijn collega Johan Pegge (1949) uit Lochem gingen de uitdaging aan in de Karrimor International Mountain Marathon (Kimm). De Kimm is een tweedaagse bergoriëntatie-loopwedstrijd die jaarlijks eind oktober wordt gehouden ergens in Groot Brittannië. Hij en Johan Pegge, beiden werkzaam bij ABC Mengvoeders in Lochem, zijn fervente survivalrun-deelnemers, die altijd op zoek zijn naar een nieuwe uitdaging. Pegge is momenteel in voorbereiding voor de Nijmeegse Vierdaagse en Slütter kijkt al uit naar de Jungfrau Marathon. Het avontuur KIMM had vorig jaar plaats op het Schotse schiereiland Argyll & Bute bij het dorpje Dunoon, circa 50 km ten noordwesten van Glasgow. Pegge en Slütter hebben in dat woeste gebied een wereldervaring beleefd. `Hier gaat het om afzien en vechten als motief. De intensiteit die dat met zich meebrengt. Niet de natuur alleen, maar de vermoeidheid die de beleving ervan verandert.` Dat schreef de bekende ultraloper Jan Knippenberg, die enkele jaren geleden overleed, in zijn boek De mens als duurloper naar aanleiding van een fell running-race in Schotland. Slütter en Pegge kunnen de woorden van de ultraloper onderschrijven. `Nergens krijgen je benen het zwaarder te verduren dan in een fell runrace. Soms moet je je letterlijk vastgrijpen aan een graspol om niet te vallen. Benen, knieën en heupen krijgen voortdurend zware klappen te verwerken. Bij fell running gebruik je al je ledematen, je zoekt constant naar balans. Je klautert bergopwaarts op tempo, want er is een tijdslimiet, je moet je constant oriënteren, je daalt -zo snel mogelijk- steile hellingen af in het pikkedonker terwijl je jezelf vervloekt omdat je in de voorbereiding dacht dat een kleine zaklantaarn -met het oog op het mee te sjouwen gewicht- wel voldoende zou zijn`, zegt Slütter. Johan Pegge: `Je kunt niet met als basis een halve marathon aan een wedstrijd fell running deelnemen. Je moet specifieke heuveltraining hebben gedaan en over enige navigatiekennis beschikken, wil je die twee dagen relatief schadevrij doorkomen.`Als teamnummer 850 namen Johan Pegge en Leo Slütter deel aan de wedstrijd. `Volgens de opgave van de organisatie verschenen er 1500 koppels aan de start. Individuele deelname is uitgesloten. Voorkeur heeft het als de leden van een koppel fysiek en psychisch aan elkaar gewaagd zijn. Binnen vele koppels is afgesproken wie de navigator is. Veelal is de ander dan volger/controller of pakezel, maar je moet het samen doen`, zegt Pegge. Slütter: `Op de startdag kregen we de kaart van het operatiegebied. Daarop stonden ongeveer honderd controleposten (CP`s) omcirkeld. Min of meer markante punten in het terrein zoals een bijzondere rots, hoekpunt van een bos, eind van een omheining, dalletje of meertje. Ook wordt duidelijk welke CP`s in jouw klasse moet worden aangedaan. Dat zijn er meestal tien per dag. Als we al illusies hadden omtrent makkelijk beginnen, werden die meteen de grond ingeboord; controlepost één lag bovenop de eerste berg van 650 meter hoog. Het gebied Argyll & Bute bestaat ook in de bergen veelal uit een zeer zachte humusachtige bodem die volledig is verzadigd. Of zelfs meer dan dat. Je loopt er in lang gras op en neer te deinen tot je enkels, knieën of kruis in de prut, en zodra het wat afloopt ontstaan er stroompjes en ondergrondse riviertjes waar je te pas en te onpas in wegzakt. Maar het is wel genieten van de ruige omgeving. Onderweg kom je uiteraard medelopers tegen, maar je weet niet in welke klasse ze lopen en welke CP`s zij moeten afwerken. Als de mist komt opzetten zie je absoluut niets meer van de omgeving. Als je dan niet op het kompas kunt lopen, ga dan maar zitten wachten tot het opklaart, want anders verdwaal je hopeloos.` Voor het vertrek hebben beide mannen zich uitgebreid laten informeren over de benodigde uitrusting. Die moest licht zijn, wind en waterdicht en warm. Maar bij aankomst bleek dat ze nog veel te veel gewicht hadden, vergeleken bij de meer ervaren deelnemers. `We dachten dat goede survivalschoenen wel zouden voldoen, maar we vielen beiden tientallen keren. Dit leverde duurzaam ontwrichte knieën op en uit elkaar gerukte schouderpartijen. De speciale fell running schoenen waren ons wel aanbevolen, maar ja `t was allemaal al duur genoeg dus…`, zegt Slütter. Bijna per definitie `levert` de organisatie traditioneel British weather: regen en wind, vooral veel wind. `Op grotere hoogte in de hills moet je dan enige ruggengraat bezitten om de tocht te vervolgen. Maar als je dan als debutant -na veel ontberingen- toch nog binnen de limiet binnenkomt aan het eind van de tweede dag, is er toch een enorm gevoel van voldoening. En doe je jezelf de belofte ooit nog weer eens een fell running race te ondernemem`, zegt Pegge.`De inspanning is zo groot, dat je alles vergeet. Het is de beste manier om de stress van je af te schudden. Twee dagen in deze onherbergzame omgeving en je bent al je problemen kwijt. In dit decor is elk probleem nietig`, zegt Leo Slütter De eerstvolgende Kimm heeft plaats in het weekeinde van 28 en 29 oktober. Voor buitenlandse deelnemers blijft inschrijving mogelijk tot zondag 23 juli via internet. Meer informatie: www.theomm.com |
