Vanaf m´n prilste voetbaljeugd, eerder dan 10 jaar mocht je niet beginnen, had ´t voetballen steeds de voorkeur boven andere sporten. 

Voor zwemmen of wateractiviteiten was ik ook te vinden. Zwemles zat niet in ‘t  opvoedingpakket maar dat heb ik mezelf, zo goed en kwaad als het ging, eigen gemaakt. In het ondiepe, in het Groenlose buitenbad, op het diepst (1,80 mtr), proberen met iets wat op schoolslag leek. Toen schielijk in het diepe springen en een steeds langer stukje naar het trapje “zwemmen”, tot ik dacht “Nu heet het zwemmen”.

Van huis uit werd ook het wielrennen wel eens beoefend. ´t Rondje “Pelle” (ca 3km) was ´n tijdje populair op een gewone fiets met een omgedraaid stuur. Met buurt kinderen, de krantenboer, en soms iemand uit het dorp. Om te winnen trachtte ik veelal de boel bij elkaar te houden en op de macht de eindsprint te winnen. Later blijkt dat je bij het fietsen snel door hebt wat elkaars sterke kanten zijn. Bij zo’n eindsprint sloeg me eens op volle snelheid het stuur dubbel en klapte ik met m’n kin vol op het grint wegdek…… dus toen was o.a. ….. de fiets kapot….

Tijdens en vanaf m´n diensttijd wel veel aan hardlopen gedaan. Alhoewel dit naar m´n fysiek gerekend niet zo logisch is. (Te) Zwaar ben ik vrijwel altijd geweest vanaf ´t geboorte (7,5 pond)  gewicht. Gedurende de diensttijd zelfs ´ns aan de Marinekampioenschappen deelgenomen op de 10 km cross country na een ongeplande nachtelijke oefening waarbij we 65 km hadden gelopen en niet geslapen.

In 1979 gestopt met voetballen. Tijdens een wedstrijd waarbij ik me naar eigen idee nog wel behoorlijk had gegeven vroeg ´n medespeler of ik de middencirkel nog uitgeweest was. Ik woog zo´n 130 kg en was natuurlijk niet zo beweeglijk. Blijkbaar heeft me dat aangegrepen want 3 maand later was ´t nog 95kg mede door veel hardlopen.. Ik heb nog een seizoen gevoetbald maar het hardloopvirus had me gegrepen en ´t voetballen ging qua blessure gevoeligheid niet samen daarmee. 

´n Knietje op je dij en je kunt weken niet lekker lopen. Dus na dat seizoen de voetbalschoenen doormidden gezaagd en in de container ermee.

Voor het hardloopwerk was ik natuurlijk nog veel te zwaar. Zeker voor de langere afstanden en meer nog in de bergen. Eens een keuring ondergaan bij de Amsterdamse fisio Richard Smith, eind 80-tiger jaren waarschijnlijk een vooraanstaand maar zeker ook commerciële gast. Hij keurde voor de organisatie van de Challengers Trophy waar we met een team van 4 aan zouden deelnemen. Waarschijnlijk tegen een vorstelijk honorarium. Maar goed het was “verplicht”. Een der eindconclusies was dat m’n gewicht niet paste bij een sport waarbij je veel moest hardlopen…. .

‘t Eerste evenement was de halve marathon van Warnsveld op een gloeiend hete september dag.

ABC-run 2007.  Nieuwebrug—-> Ommen

Verslag,  We stay okay – ABC run 2007

Woensdagavond 20 juni 2007, als we om 19.30 uur hebben afgesproken in de tuin bij Poppe, even wat afspraken maken over de rolverdeling tijdens de race. Half acht wordt al gauw half negen, omdat de schapen geen zin hebben om verplaatst te worden van de IJssel-dijk naar een ander weiland. Ik kan ze geen ongelijk geven in deze lekkere voorjaarszon. Laten we hopen dat deze vertraging geen voorbode is voor de rest van de race.

In eerdere races de ervaring opgedaan dat ieder zijn eigen kwaliteiten heeft, maar succes in veel gevallen kan alleen bereikt worden indien er een duidelijke hiërarchische verhouding bestaat in de ploeg. Zo moet onzes inziens vooraf duidelijk zijn wie de beslissingen neemt, de ploeg moet zich hier vooraf unaniem achter scharen. Verder wordt er afgesproken wie de navigator is. Voor een succesvolle wedstrijd moeten er over zijn capaciteiten geen twijfels bestaan, wat de ploeg ook niet heeft. Fouten maken is menselijk, maar ook bij het missen van een aantal CP’s achter elkaar moet de ploeg het vertrouwen houden in de navigator. Dit lijkt allemaal wat vergezocht, dat is het misschien ook, maar na 18 uur ben je blij dat je vooraf de spelregels hebt bepaald en je je in dit lot hebt geschikt. Maar het allerbelangrijkste wat we deze avond afspreken is, dat we vooral samen veel plezier willen hebben, gezellig willen racen en ons niet willen focussen op een klassering. We gaan voor de Olympische gedachte, met in ons achterhoofd dat we weinig fouten willen maken en dan vanzelf hopen in het linker rijtje te komen.

Gelijk de discussie waar de start zal zijn. Menno kwam tot de Conclusie dat de onze lieve … kerk, eigenlijk het 0 punt was bij RDM, deze is echter verschoven waardoor het coördinaat…… is.

Aanvankelijk denkt Menno een bepaald aantal kilometers oostwaarts en noordwaarts te lezen, ten opzichte van de kerk, maar dan komt hij midden in Zwolle uit. Een kleine vreugde kreet volgt. Hier weten we de weg… Maar Poppe komt heel ergens anders uit. Internet weer afgestruind en het blijkt in de buurt van ommen te moeten zijn.  We komen er niet helemaal uit en hopen dat Leo nog meer informatie op de site zal zetten. Ook zijn we er niet helemaal zeker van of het wel zal kloppen wat er nu staat. Immers de startlocatie zou donderdagmiddag 12.00 uur bekend gemaakt worden op de site en het was nu pas woensdag. We besluiten dus nog maar even rustig af te wachten

’s Avond wordt nog even de hele benodigdheden lijst nagelopen onder genot van lekkere verse aardbeien, waarna we huiswaarts keren. Echter niet nadat Poppe nog even snel een klimtouw meegeeft. Waarmee Alice donderdag nog even moet gaan trainen.

Donderdag 21 juni.

’s Avond wordt er in een druilerig bos in de buurt nog even de eerste en tevens laatste hand gelegd aan de klimvaardigheden van Alice. Een swingover 2,5 meter boven de grond is op dat moment al hoog. Maar na een paar keer proberen begint het er een beetje op te lijken. Nu maar hopen dat de hindernissen niet te extreem zullen zijn.

Vrijdagmiddag 22 juni.

Terwijl de ene helft van het team zich in alle vroegte meldt bij de Nieuwe Brug, zit het andere team nog thuis te stressen met het inpakken van de auto en het wegwerken van een pasta maaltijd. Gelukkig is Ommen niet zo ver. Klokslag 5 over 3 komt de tweede helft van het team binnen en neemt het appelgebak en koffie gretig in ontvangst. Na de ploegenvoorstelling waarbij we onderling opmerken dat er wel erg veel ploegen aanspraak willen maken op het linkerrijtje, kleden we ons om. Het weer wordt er niet beter op. Dan loopt de klok naar vijven en besluiten de weergoden de kraan maar eens wat verder open te zetten. We maken al gauw een plannetje waar we de punten droog in willen tekenen. Leo is echter wat anders van plan. Buiten zal er gekeken en getekend moeten worden, niet binnen.

Zodra we de enveloppe hebben en uit het strijdgewoel als team compleet bij elkaar staan wordt snel gekeken waar we heen moeten. De Lemelerberg. Niet geheel onbekend, echter ook zeker niet onze achtertuin. Maar waar is toch dat nare punt 1. We besluiten direct hier niet te lang bij stil te staan. Punt 1 komen we vast wel tegen onderweg en zo niet, dan waarschijnlijk de anderen ook niet. Na deze conclusie, de gang er gauw ingezet en zuidwaarts gelopen. Na 2 kilometer vinden we ons zelf terug op de kaart. Vanaf dan volgen de CP’s elkaar in rap tempo op. We strijden voor de deadline en zetten de kraan even ver open. Achteraf was het eerste uur ons meest inspannende uur. 1 minuut voor 6 halen we de deadline. Mooi die is binnen.

Onze begeleider heeft de fietsen al klaar staan, waarna we snel onze weg vervolgen.

Stom, stom, stom, nu niet verder gekeken als onze neus lang was, dus niet gekeken of er ook een deadline was voor het fietsen. Bij de 2^efiets CP komen we hier achter na een opmerking van een andere ploeg. Dan gelijk maar de keuze gemaakt de CP’s te laten voor wat ze waren en snel richting wissel te fietsen. Op de door ons gekozen route komen we echter langs de andere CP’s en we pakken deze dan ook even mee. Bij de CP in het bosje aan de andere kant van het water pakken we snel wat tijd terug, door direct het water in te vliegen en de CP te noteren. Vervolgens vervolgen we onze koers in tegenstelling tot veel andere teams langs de waterkant over een wandelpad. Dit is, denken wij, de kortste route (Maar was het ook de snelste?).

Bij de wisselzone verruilen we de fietsen voor de kano’s. Wederom heeft onze begeleider subliem werk geleverd. Alles, eten drinken en droge loopschoenen staan klaar. We gaan dan ook snel verder. Een voorgaand team heeft problemen met een kano, ze passen er niet in. Sociaal als we zijn, staan we 1 van onze grotere kano’s af voor dit wildwater exemplaar. Gevolg, 1 van ons gaat meer van heen en weer dan voorruit. Iets wat we snel verhelpen met wat sporttape. We leggen de boten aan elkaar vast waardoor er minder afwijking ontstaat.

Ondertussen vliegt onze loper het bos in, haalt de CP binnen en ziet op de kaart, dat de andere twee CP’s toch echt aan de andere kant van het water liggen. Ook hier maar weer gekozen voor de kortste weg, dus zwemmend de Regge over.

Na echt een heel eind lopen door struiken, sloten, paadjes, maïsvelden en de Regge nog 2 keer te zijn overgezwommen, komen we net voor de samenvoeging van Regge en Vecht bij elkaar.

Was deze laatste brug waar we onderdoor gingen niet de weg Raalte- Hoogeveen?, zo ja dan ligt Ommen achter ons en niet aan de horizon bij de kerktoren. We zijn het er over eens en vervolgen onze weg richting Ommen. Dicht bij Ommen komt de loper aan de rand van een camping te staan. Campinggasten kijken verbaasd op. De loper besluit maar een omtrekkende beweging om de camping te maken, Daarbij doorkruist hij het bos waar later de finish blijkt te zijn. Hij ziet al een grote tent staan en bedenkt nog bij zich zelf, dat zou een leuke plek zijn voor de finish. Net na de brug in Ommen mogen de kano’s uit het water. Weer lezen we onze omschrijving niet goed. Er moet hier ook nog een CP staan. Dat horen we achteraf. We lopen op kompas richting finish, denken nog even dat we aan de andere kant van de weg moeten zijn, maar kiezen uiteindelijk toch de weg richting tent. Hier blijken we de eerst binnenkomende te zijn. Verbazing alom bij ons zelf. Maar dat betekent nog niks zeggen we tegen elkaar, wie weet hebben we valse CP’s. We hebben gelijk het geluk direct te kunnen douchen en droge kleren aan te trekken. Iets wat ons zeker met het oog op de 2^e dag geen windeieren zal leggen. ’s Avond nog even lekker onder genot van een biertje nagekeuveld.

We besluiten niet te gaan voor de nacht CP op het station. Redenering hiervoor is dat de winst van een half uur niet opweegt tegen het verlies van 1,5 uur slaap. Dit moet zaterdag ons inziens eerder lijden tot concentratieverlies in de loop van het 2e deel. Laat ons dus maar lekker slapen.

Zaterdagochtend 06.00 uur opstaan en een lekker ontbijtje in de tent. Het regent nu al enige tijd en de lucht geeft geen indicatie, dat het droog gaat worden. Hoe kan dat nou toch, gistermiddag gaf het KNMI voor zaterdag nog aan dat er lokaal slechts een buitje zou vallen. De bui regent zeker lokaal uit boven Ommen en omstreken.

Om klokslag iets over zeven volgt de start van de tweede dag. Als een ware kunstenaar tekent onze navigator de plattegrond over. Achteraf hadden we wat dichter bij de beamer moeten gaan zitten. We hadden nu de nummers wel globaal, maar niet nauwkeurig. Iets wat ons gelijk al opbreekt bij punt A en D. Laat deze nummer dus maar voor wat ze zijn. Ondanks het gemis van de nummers beginnen we vol goede moed aan de hindernissen. Om eerlijk te zijn, vallen ze ons nog enigszins mee. Gelukkig maar, want daardoor kan Alice ze ook goed aan, iets wat ons zelfvertrouwen ten goede komt. Mooi geen tijdverlies en nog steeds veel plezier.

Deel 2 met intekenen verloopt wat moeilijker. De nacht was blijkbaar toch wat korter dan verwacht, want het is moeilijk te concentreren zeker met zoveel lawaai en beweging om ons heen. Als 1 na laatste verlaten we de tent. Echter wel nadat we bijna alle punten hebben ingetekend en de fotopunten hebben overgezet op kaart. Met de kaarten en omschrijving moeten we het dus vandaag grotendeels kunnen redden. Na het korte stuk fietsen zien we de eerste teams al weer voor ons verschijnen. Op zich wel lekker, kun je zien waar de sporen lopen en kijken of je goed zit. Echter we kunnen CP 3 gelijk al niet vinden. CP 3 blijken we verkeerd te hebben ingetekend en zo start de dag dus een stuk minder dan we hadden gehoopt. Echter ook nu weer geen onvertogen woord. We gaan voor het plezier en de mooie omgeving. Vanaf het theater begint het beter te lopen. De uitgezette punten op kompaskoers vinden we en ook andere CP’s beginnen ons beter te liggen. De klok tikt echter verder en de deadline komt met rasse schreden dichter bij. We zoeken naar even naar CP 18, maar besluiten dan in gestrekte draf linea recta naar de wisselzone te lopen. 2 uur straftijd is jammer, maar met fietsen hebben we liever wat meer tijd om de resterende CP’s wel te vinden.

Bij het fietsen breken ons de natte shirts zowat op. Hierdoor koelt Menno hard af, waardoor hij bij tijd en wijle geholpen moet worden met het vasthouden van de kaart. Hij trekt zijn shirts uit en doet het windjack aan, eet veel en drinkt wat Cola. Geleidelijk komt hij er weer bovenop. Met het fietsen worden een aantal teams achterhaald. In het bos zijn telkens minder bandensporen zichtbaar, een indicatie dat we of grandioos verkeerd zitten, of zo langzamerhand in het linkerrijtje komen. Het rijden op de foto punten, gaat voortreffelijk. Ze worden snel gevonden (tenminste dat denken we, want we gaan er vanuit dat het geen valse CP’s waren). We herkennen ook een bepaalde wijze waarop de CP’s zijn weggehangen, of deze persoon is echt lang, of hij heeft zijn fiets gebruikt als keukentrap. Op de terugweg lopen we nog wat te dwalen in de bossen rondom Ommen, waardoor we toch nog weer aardig wat tijd verliezen. Vervolgens komen we uit het bos en racen naar de startlocatie terug. Alice geeft zoals een groot deel van deze middag het tempo aan. Alexander controleert of iedereen meekomt, Menno heeft alle moeite om de route op de kaart te blijven volgen en Poppe blijft met zijn altijd opgewekte humeur de warme motor van enthousiasme. We komen binnen en zien de eerste teams al gedoucht ons tegemoet komen. Er zijn echter ook nog genoeg teams niet binnen. Hopelijk dus toch een plek in het linkerrijtje, al kunnen we dat ook niet exact schatten. We hebben immers vandaag wel meer punten links laten liggen en zijn ook niet zeker van dat de door ons gevonden punten allemaal correct zijn.

Na wat bier en een douche zijn we weer terug op aarde en delen we onze ervaringen met anderen. Vervolgens is er een uitstekende maaltijd. Zoals de foto’s bij eerdere edities al deed vermoeden is het een gezellig geheel.

Dan komt de uitslag en wordt begonnen met de 17^e plek. Nadat de 9^de plek is bekendgemaakt, kijken we elkaar aan en zeggen tegen elkaar, mooi man…. in het linkerrijtje. De klasseringen volgen elkaar is snel tempo op, waarna we ineens bij de laatste 3 zitten. Gaaf man. Dit hadden we niet verwacht. Hierna blijken we bij de laatste 2 te zitten en begint de hartslag toch wat toe te nemen. En dan komt het verlossende woord, we hebben gewonnen. Een gevoel van verbazing, blijdschap, plezier, vreugde en vermoeidheid maakt zich meester over ons. We weten ons eigenlijk even geen houding aan te nemen. Dit hadden we nooit verwacht en ook niet durven hopen.

Na de beker in ontvangst te hebben genomen nemen we de felicitaties van andere teams in ontvangst, wat een heerlijke ambiance en sportiviteit.  Daarna vertrekken we richting Gorssel met een schat aan ervaring, een heerlijk gevoel, een riante beker, een nog hechter team, een heerlijk gevulde buik en een overwinning op onszelf en de anderen.

’s Avond wordt de uitslag nog even nauwkeurig geanalyseerd. We waren niet de snelste, niet de sterkste, hebben veel fouten gemaakt, en voor veel straftijd gekozen, maar hadden wel een hechte club die uiteindelijk over het geheel genomen de minste straftijd heeft opgelopen en als ploeg de hele race met veel plezier heeft gefunctioneerd .

Dat sterkt ons in onze mening. Wedstrijden win je niet, je kunt ze alleen verliezen. En degene die het minste verlies aan het eind heeft zal uiteindelijk het hoogste reiken.

Bij de ze willen we Leo en zijn team bedanken voor dit heerlijke weekend. Ook de andere teams bedankt voor jullie inbreng. We hebben soms van jullie geprofiteerd en jullie misschien soms ook wel van ons. Hopelijk tot een volgende keer, waarbij een uitgangspunt weer gelijk zal zijn aan die van nu: lekker racen en plezier hebben samen en dan zien we wel waar het schip strand.

Team We Stay Okay

===================================================