19 feb 2009

Zo was het zaterdag de 14 feb 2009. Valentijnsdag, derhalve gunde ik Riny ’n dagje shoppen in Bristol Zuid – West Engeland . We waren ‘n paar dagen bij Riny’s zuster in West-Engeland.

Valentijnsdag: Zelf dacht ik ’n lekker eindje te gaan hardlopen in de heuvels ten zuiden van Bristol rond Compton Hill om precies te zijn.. De dag er voor hadden we er al gewandeld doch de dames waren op dat moment niet in de “mood to go to the top”. We wilden ook nog naar de rugby wedstrijd Bristol-New Castle. (uitslag 3-35). Basketbal? nee rugby !
Dus de andere ochtend met de auto een rustig parkeerplaatsje gezocht onder aan Crook Peak.

Alles achter gelaten, auto sleutels op linker voorband. Nog even gesproken met een back packer, ’n oudere man van een jaar of 60. Die vond het nogal moedig om dat hardlopend te doen. Maar je bent jong en je wilt wat. Na wat warming-up oefeningen in een rustig tempo omhoog.
Boven direkt gevolgd door de afdaling aan de andere zijde naar de volgende bult Compton Hill. Vandaaraf weer naar beneden tot bijna bij de pakeerplaats waar we een jaar of wat geleden de auto parkeerden, vlakbij Compton. Toen weer terug. Ik denk 1,5 uur is genoeg. Compton Hill weer naar beneden. Onderaan was het modderig dus voorzichtig. Gladde leemgrond. Ik zie nog een drassige plek waar ik overheen wil springen. Bij de landing glij ik weg, wil corrigeren, zet daarbij automatisch alle beschikbare energie in en ga door de hoeven. Ik voelde met 3 korte scherpe pijnscheuten de pees scheuren en weet direct wat er aan de hand is. Afgescheurde pees Quadriceps/patella. 

Na ‘n minuutje, met de kont in de modder, probeer ik met veel moeite en pijn op te staan. Linker been kan niets en buigen doet pijn. Maar toch sta ik op ‘n gegeven moment op één been te balanceren. Het linker onderbeen slingert los onder knie…. Ik kijk vooruit en vervolgens naar boven naar Crook Peak en weet dat dat niet meer haalbaar is. Er omheen tot het pad aan de achterzijde, hooguit 1 km, dan is het niet zover tot de auto. Ik hinkel 5 stapjes voorwaarts door de modder waarbij ik ’t linker been tot de gewenste landingsplek slinger. Dat gaat ‘m ook niet worden. Krukken heb ik nodig en ‘n spalk. Maar waar? Geen boom te bekennen, alleen rotsenmuurtjes. Dus maar ff wachten op de 3 wandelaars welke ik gepasseerd was tijdens de afdaling. 3 min op een been staan is dan al lang. Ik vraag op afstand al of zij willen helpen. Ik heb een dokter en een helikopter nodig. Dat klonk nogal overtrokken, voor iemand die in de modder is gevallen, aan de uitdrukking op het gezicht van de man te zien. Toch belt hij 911. Terwijl hij aan de telefoon is hoor ik de helikopter opstijgen.

De helikopter piloot vindt ons snel. De medicus kijkt even maar lijkt niet overtuigd van de ernst. Dus geen brancard of zoiets. Geholpen door een paar mensen strompel ik de 40 meter naar de helikopter. Ik moet m’n been een beetje buigen om ‘m binnen boord te krijgen en schreeuw van de pijn. Dat helpt! Met vereende krachten wordt ik het toestel ingehesen maar dan vertrekken we ook vlot. Binnen 15 min. lig ik vervolgens in het ziekenhuis.

Ik had de wandelaars geïnstrueerd, het was (uiteraard) een slimme prof. van de Bristol University zoals ik later heb uitgezocht. Verteld waar de auto stond, waar de auto sleutels lagen en de telefoon in de auto. Tevens gevraagd op te zoeken waar Riny’s nummer stond en haar te informeren. En nog gevraagd m’n telefoon even naar het ziekenhuis te brengen zodat ik eventueel vervolg acties kon ondernemen. Dat was allemaal niet nodig. De prof kwam mij in het ziekenhuis al opzoeken, auto voor de deur en Riny al gebeld.
Vervolgens onderzoek. Diagnose klopt. Zo mogelijk de volgende dag, op zondag de 15^e feb. operatie als er geen dringende gevallen zijn. Die zijn er wel maar toch vind de operatie plaats rond de middag van de 15^e. Feb 2009. Er werd me ‘n dilemma voorgelegd. De behandelend chirurg had wel eens zo’n operatie aan de schouder uitgevoerd maar nog nooit van ‘n knie gewricht en pees. Herstel operatie hield in dat er 3 gaatjes geboord zouden worden in de knie-schijf, vervolgens de ingekrompen pees en spier weer oprekken en splitten in drie strangen. Die drie strangen in die gaatjes, met ongeveer een doorsnede van 4 mm proppen en vervolgens drie titanium propjes met weerhaken er bij in slaan zodat e.e.a. vastzit. Wond dichtmaken (15 cm snede verticaal over de knie), verbandje erom en het hele been in het gips van enkel tot kruis.

Wellicht heeft hij ‘s avond ervoor nog even z’n studie boeken erop nageslagen. Optie voor mij was om naar Nederland vervoerd te worden en daar geopereerd. Dat leek me niks. Dus een beslissing in de mist. Besluit: Opereren in ziekenhuis Weston Super Mare West Engeland

M’n prof, moest na een wandeling terug naar z’n eigen auto, mijn auto vinden waarvan ik de parkeerplek had uitgelegd. Hij reed, links gestuurd met de BMW naar het hospitaal en bracht de telefoon, sleutels en zelfs m’n bril. Ik gaf hem de tel.nummers van Riny en haar zus en hij regelde de informatie voorziening. Iedereen natuurlijk wat “verrast”.
Maandag pas, toen ik rond negenen wat helderder werd, kreeg ik genoeg van het ziekenhuis en besloot huiswaarts te keren. Riep de hoofdverpleegkundige en vroeg wat ik daarvoor moest doen en zij. B.v. gips geschikt evt voor een gipsvlucht (in de lengte weer doorzagen van het gips en strech verbanden erom zodat het kon uitzetten bij eventueel opzwellen van het been in het vliegtuig), medicijnen en 30 spuiten (trombose), ’n nette ontslag brief, relaas van de ontvangen behandeling/operatie, krukken, cursus krukken (trap) lopen en zo.

Rond 14 uur verlieten we het ziekenhuis, met alle spullen en ander gips, om te kijken of ik in de auto paste. Zo’n BMW is klein achterin. Maar toch groter dan het leek. ’t Paste en besloten om zo dan maar via de Cannel Tunnel op dinsdag terug te reizen en geen gipsvlucht met allerlei andere complicaties. Riny kreeg een korte praktische inleiding links rijden en links sturen en was direct geslaagd.
Na nog een slechte nacht te hebben doorgebracht bij haar zus zijn we dinsdagochtend vertrokken rond 8:30 uur en rond 19:00 uur in Vorden.
Woensdag wat bijkomen en de boel op orde brengen voor 6 weken gips. MRSA test afnemen, kweekjes laten zetten, volgende week nieuw strakker gips. Na die 6 weken, met ongetwijfeld nog vele ervaringen en vertroeteling de revalidatie……  
Dus dat betekent voorlopig even  geen activiteiten, wedstrijden o.i.d..  Ronde van Vlaanderen (4 april) afgezegd (vind ik zonder voorbereiding al zwaar laat staan met! )

25 Feb 2009. Analyse

Telkenmale gaat ‘t door m’n hoofd hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik hou het op een combinatie van besturing en technisch falen. Afstand inschatten, (foutieve opnemer), landing berekenen, vertraging van de massa berekenen en in te zetten spiermassa/kracht. Er werd dus veel te veel kracht ingezet. Nou ja onzin wellicht.

Vaag herinner ik me dat ik een jaar of 10 geleden al eens iets door de knie ging toen ik uit een lage auto met m’n linker been diezelfde massa op nivo trachtte te brengen.  Had het gevoel dat er toen iets inscheurde maar dat ging voor 80% goed en heelde wellicht weer enigszins. Wel wat last van gehad zonder te weten wat het precies was. Misschien is het genezen en was er steeds ‘t begin van een scheuring aanwezig. Nu die 80% er ook af was was het helder.  Nu nog 4 weken herstelweefsel aanmaken. Daarna gips eraf en revalideren…..

“Hoe geet ‘t?” 9 maart 2009

Zoals de winnaar van de Elfstedentocht ’63 Reinier Paping onderweg al antwoordde op deze vraag:” ’t Geet!”. Maar ‘t geet natuurlijk niet. ‘t Is gewoon lastig, vervelend en je kunt gewoon niks en je moet gewoon door.

Inmiddels is het voorval ruim 4 weken geleden. Dus nog 2 weken gips. De huidige 5^e verpakking (gips) zit wel erg strak. Blauw en soms ’n ietwat zwart voetje zonder veel gevoel. ’t Klemt dus hier en daar een beetje.

1. Direct bij binnenkomst stabilisatie gips.
2. Volgende dag operatie met daarna weer nieuw gips.
3. 2e dag vertrek met, voor de zekerheid “vliegtuiggips” dus in tweeën gedeeld met expansie mogelijkheid zodat een eventuele zwelling tijdens de vlucht weg kan.
4. Na de 5 dgn MRSA testduur nieuw gips met controle na 3 weken.
5. Bij de controle gips 5. Dat dus erg strak zit.

Hoe het genezingsproces onder ‘t gips verloopt kan ik slechts gissen. Soms heb ik het idee dat het wel aan elkaar zit. Als het gips eraf gaat wordt het in ieder geval een instabiele toestand. Dat wordt overigens altijd voorspeld. Alle spieren zijn de coördinatie kwijt. Daar komt bij dat het op een andere, kortere, wijze aan elkaar zit. Dus het wordt een lange revalidatie. De wond zit mooi gaaf dicht. Geen oppervlakte hechtingen. Geen idee welke techniek is toegepast voor de reparatie. Dat hebben we nu opgevraagd in Engeland. Benieuwd hoe zij met ‘t beschikbaar stellen van gegevens om gaan. De orthopeed hier heeft ook (nog) geen interesse in hoe en waar de pees nou precies is afgescheurd en hoe gerepareerd. In het ontslag rapport staat het heel summier. De 31e gaat ‘t gips er in ieder geval af….

“Hanny” 11 maart 2009

Met Herman Postel de revalidatie mogelijkheden vluchtig besproken en meer nog hoe ik preventief toch nog iets kon doen. Ik dacht aan een roeiapparaat of spinningfiets. Hij opperde de mogelijkheid om de oefenfiets van Hanny (“Hanny” genaamd)  te brengen en er een trapper af te halen. Nou dat werkt. Dagelijks, inmiddels,  een uurtje met 1 been fietsen.

17 maart 2009

Op aandringen van alle vrouwen thuis toch maar even langs de gipskamer gegaan. ‘t Blijkt dat, indien ‘t been niet constant erg hoog wordt gehouden, vocht zich opslaat in het been en dus dikker wordt. Dus afknellen bloedvaten en zo. Dood voetje en donker van kleur. Dat klopt dus met de waarnemingen.

Optie is, zoals destijds met het vlieggips, om ‘t gips van boven tot beneden door te zagen, 1 cm ertussen uit, en vervolgens met 4 trekbandjes met klitteband erom de spanning handmatig regelen. Dat functioneert nu enkele dagen naar tevredenheid.

Nog 14 dagen, de 31e Maart gaat het gips eraf.

19 maart 2009

Eerste afspraak met de fysio. Behandelplan opstellen voor het moment op 13 maart als het gips eraf gaat. Hoe kan hierop al geanticipeerd worden. Wens is om binnen 4 weken minimaal weer 90 graden buiging te verkrijgen en enige kracht. Vervolgens een revalidatie plan welke ik stand-alone kan afwikkelen. Idee is zo snel mogelijk,  doch ook weer niet geheel tegen de grens aan,  dus zonder het risico van overschrijding van de grenzen. Dat zal zowel met de belasting van de hechting van de pees op de knieschijf aan de orde zijn als met de kracht opbouw in de spieren (quadriceps)

Daar is inmiddels niets meer van over. ‘t Gips rammelt.  Gelukkig kan ik met de trekbandjes wat bijstellen.

26 maart 2009

‘t Dagelijks ‘n uurtje fietsen, veelal 4 x 15 min, met ‘n lekker muziekje. Verder is dat geestdodend, maar het is wel lekker om zo wat te kunnen doen.

Gister ook naar Strada (sportschool) geweest en alle spieren welke invloed hebben op de beenspieren al flink aan de tand gevoeld. Dus nu overal spierpijn haha!  Nog 7 dgn gipsen.

31 maart 2009

Op dinsdag 31 maart is na 6 weken en 2 dagen ‘t gips verwijderd. Direct foto’s maken (X-ray en helaas geen MRI waarop m.i. meer te zien zou zijn).  

Uit het gips is het even een wat onzeker gevoel.  Na 6 weken van boetedoening voor m’n misstap in de engelse heuvels rond Bristol is hedenochtend ’t gips verwijderd. Pootje wat dunner.  Spieren weg. Beetje onzeker omdat, als ik iets door de knie zak, lichte buiging van bv. 20°, erdoorheen zak omdat ik het zaakje erboven niet kan opvangen. Vanmiddag 31/3 een heel eind gelopen en trachten goed af te wikkelen, nergens tegen aan te stoten, en telkenmale bij elke stap de knie buigen tot er weerstand komt.

1 april 2009

Onderstaand de 2 plaatjes. Duidelijk zijn de harpoentjes te zien waarmee de quadriceps pees / spier weer is vast gezet. Zeker voor techneuten mooi om te zien hoe dit gerepareerd wordt. Met deze harpoentjes is de pees vastgezet, waarna de verdere hechting aan de patella (knieschijf) gedurende 6 weken gips moet volgen Dat schijnt dus nu aardig vast te zitten. Duidelijk is de knieschijf te zien welke volgen`s de orthopeed netjes in de bedding ligt.

Parallel aan dit hele gedoe lopen de plannen om m’n baan op te zeggen en die van Riny, m’n vrouw, ook en naar Canada te vertrekken. Die plannen lopen al langer. Maar met deze blessure en de wetenschap dat ik in Canada weinig te zoeken heb als ik niet weer fatsoenlijk aan het lopen kom geeft het toch wel wat te denken.

Het is nu zaak om er weer beweging in te krijgen. Binnen enkele weken moet ik de knie weer haaks kunnen krijgen om op 28 april fatsoenlijk in het vliegtuig te kunnen zitten naar Canada . Dat gaat vast lukken. Donderdag 2/4 naar het KNVB sportcentrum Zeist voor revalidatie. Dat zal er wel intensief aan toegaan. 

Ergens in die periode ben ik richting m’n werkgever gestapt en hem in kennis gesteld van ‘t plan.

2 april 2009.

Vanmorgen in Zeist geweest, op het medisch centrum van de KNVB. Bij de knie specialisten. Na onderzoek van de knie, opnemen van de maatvoering t.o.v. ‘t gezonde been, volgde ‘t mobiliseren van de knie.

Achtereenvolgens:

• Inventarisatie van hetgeen heeft plaats gevonden en onderzoek van onderstaande X-ray plaatjes.
• Onderzoek op vocht, speling op de kruisbanden (die lijken goed voor een 58 jarig onderstel).
• Mobiliseren knieschijf, oprekken van de quadriceps en pees.
• Afstemmen oefenprogram.

Ik kreeg zeer strikte instructies mee m.b.t. de toegestane oefeningen. Hij kende mijn soort types op basis van een wederzijdse kennis.  De door hem opgegeven oefeningen zijn ’t absolute maximum! Dus daar hou ik me maar aan. Zoveel mogelijk…..

Na weer een bezoek aan de ‘t SMC (Sport Medisch Centrum) van de KNVB in Zeist is de maximale amplitude van de knie weer toegenomen.  D.w.z. dat de knie statisch wordt gebogen en een klein (20-tal) aantal herhalingen maar wel steeds een paar graden verder. Dus voorzichtig buigend gaat het al verder dan 90 gr. Op spanning zelfs 100 a 110 graden.

Bij 110graden zou je kunnen fietsen (spinner), dus werd die stand opgezocht en toen raps naar de fiets in de trainingszaal. Een aantal prominente topvoetballers (o.a. Ron Vlaar), welke ik al een tijdje in de nationale competitie had gemist, zaten al op diverse machines rondjes te malen. Dus posteerde ik me daar maar tussen om voorzichtig ‘n rondje te kunnen maken. Met veel moeite ‘n kwartiertje gefietst zonder weerstand en met een lage frequentie. Dat was al best zweten.

Volgens m’n behandelende fysiotherapeut is de status nu al zeer positief met weinig reactie dus ……. doorgaan.

Donderdag nog ‘n keer naar Zeist juist voor de Pasen.   

Inmiddels ook het OK rapport uit Engeland ontvangen. De reparatie is uitgevoerd met 3 ankertjes, zijn gewoon in de “handel” verkrijgbaar. Mitek G2 Quickanchors. Worden erin geschoten,  ik dacht ‘n beetje krap boren en en dan erin slaan met een hamer. De methodiek wordt in de regel toegepast bij ‘t afscheuren of herplaatsen van de spier welke buitenom over de schouder loopt. Maar in de knie kan het ook……blijkt.  Of is dit een creatief alternatief?

21 april 2009.

Vanmiddag weer een buigproef doorstaan op de pijnbank in Zeist. Een der doelen was om op een vliegtuigstoel te kunnen zitten. Dat doel is bereikt. 

Vrijdagmiddag j.l. op de spinner thuis. Zadel weer een standje lager hetgeen mijns inziens verdacht veel leek op de hoogte van de race fiets. Dus die weer van ‘t zolder gehaald en voorzichtig een rondje gefietst om het huis. Dat ging niet slecht dus de fietsbroek aan en rustig ‘n 30 km in de buurt rondgefietst.  Logische denkstap is dan ook om de auto te proberen. Met enige wringen kon ik in dat kleine BMW-tje komen. Schakelen ging prima dus ik rij weer en voel me weer vrij om te gaan en staan. ‘t Enige dat ontbreekt is kracht in het been.  

Zaterdag ook ‘n uur en zondagochtend met Ernst weer wat langer kompleet met koffie pauze. Dat is wel weer een relatief geweldige belevenis. De Paaschberg groep kwam nog achterop en hield even in voor een praatje. Dan zit je zo weer tegen de dertig en dat was niet de bedoeling dus hen maar doorgestuurd.

Conclusie: Sinds het gips eraf is is de vooruitgang gigantisch. Het gaat wel weer goed komen. Snelle progressie door de intensieve oefening maar er moet nog veel gebeuren. Voor het weer 90% is ben ik een half jaar onderweg sedert de 14e feb.09.

28 april 2009. Vertrek naar Hinton, Alberta, Canada

23 mei 2009.

Inmddels alweer bijna 4 weken in Canada. 1e doel in de revalidatie was om met een gebogen knie in het vliegtuig te kunnen zitten. Nou dat is zo’n 15 uur gelukt. De rugzak heb ik niet veel gedragen onderweg. 

Van de fysio in Vorden (Inge) heb ik vorige week nog een uitgebreid  training en herstel programma ontvangen. Alhoewel zij ook beaamt dat deze tendon ruptuur niet veel voorkomt zijn er wel vergelijkingen met ander blessures.

Ik heb dus deze weken geen gerichte training gedaan. Daar is niet van gekomen. Wel veel beweging met m’n knie / been. Dus er is wel progressie maar had meer kunnen zijn. Ik zit nu op 13 weken na de operatie dus mag knie wat zwaarder belast worden.

12 juni 2009.

Ja eigenlijk zou zou ik nu een fikse progressie moeten melden. ‘t Is lastig om het verschil met 3 weken terug vast te stellen. 

Gerichte training heb ik niet gedaan. Buigen gaat goed tot vrijwel maximaal en redelijk pijnvrij. Ik probeer wel vaak te rekken met de quadriceps zoals voor het ongeval. Met de hand de voet vasthouden achter hamstring. Hoe verder het bovenbeen dan naar achter gehouden wordt des te meer voel je de spanning op de quadriceps steeds verder naar boven. In het begin was het alleen buigen met ‘t knie gewricht nu ook meer de spier zelf.

‘t Zit in ieder geval goed vast. Maar ik voel wel dat er nog weinig kracht in zit. Ik ben 2 keer wezen hardlopen 7 km op de Highway hier.  Voorlopig nog geen  bosloop. Dan voel je wel dat de coördinatie naadje is en de spieren niets corrigeren of dempen of iets opvangen.

Vandaag ‘n dik uur met de ATB weggeweest. Ook eerst op de Higway op en af. 6 km naar het zuiden. Tegen de bult op valt dat toch tegen maar ik kwam boven. Terug rond Jarvis Lake de gravelroad gepakt. Dat gaat ook op en af. Op een gegeven moment nog hard doorfietsen omdat ik beloofd had met een uur terug te zijn. Riny is nogal bang dat ik gepakt wordt door een beer. ‘t Werd  1 uur :20 min. Met ‘t gevoel dat ‘t been ‘n behoorlijke arbeid had geleverd. Moet ook wel want met een maand komen er een aantal survival atleten en dan zal het wel ‘n keer aanpakken worden. De bergen in.

Dus veel fietsen de komende tijd. M’n eigen fiets zal er met 14 dagen hoop ik ook zijn.

Ik moet m’n therapeuten Michel Eskes en Inge Wilms ook progressie melden. Michel heeft meer ‘t zware buigwerk opgeknapt. Inge heeft de subtiele coordinatie oefeningen aangegeven. Moet ik me wel beter aan houden.

5 juli 2009.

Inmiddels ook in Canada weer enkele keren ‘n dik uur gebuffeld op de ATB. Vooral voor m’n linkerbeen gaf dat een geweldig spierpijn gevoel. Ik dacht even dat die spieren er niet meer waren. Dat was natuurlijk ook zo en van die spieren welke er wel waren werd gelijk heel veel gevraagd. Nu ik dat zo schrijf besef ik dat een geleidelijk opvoeren van de belasting wellicht beter is.  

Dat zal dus moeten gebeuren.

5 oktober 2009

Inmiddels weer 3 maand verder en 8 maand na het ongeval. Tijdens ‘t dagelijkse werk in Canada merk ik er niet veel meer van. Wel bij elke afwijkende bezigheid. Traplopen, op de knieën liggen en natuurlijk sporten.  

De zomer wel telkenmale wat gedaan maar niet gericht. Zo nu en dan fietsen en minder vaak hardlopen. Wel enkel keren een berg op geweest. Frappant was wel dat met Ernst en Tonny ‘n stijging van 400 meter per uur wel gehaald kon worden. Niet veel last van. Bergaf wel weer. 

Maar het moet wel gerichter. Idee is om een doel te stellen: b.v. een Adventure Race met een maatje die ook wat ligt te klungelen. Dus als het even meezit moet dat 30 jan. ’10 gebeuren.  De Midwinterrun.

Heb gister gefietst en vandaag ’n uur zachtjes (hard) gelopen. Linkerbeen heeft nog weinig coördinatie en weinig spiermassa om de klappen van het neerkomen op te vangen. Intervallen. Dus stukken van 500 meter langs de Highway. Ff bijkomen en weer verder. Dat zo’n 10 keer.  Door het bos ben ik te angstig om hard te lopen en bang te struikelen. Ook wat angst om uit te glijden (de oorzaak van de malheur) Ook maar ’n half uurtje wat krachttraining gedaan en voel nu wel dat dat zijn effect heeft rond ’t knie gewricht.

Kim had me instructie gegeven. Belasten terwijl de spieren langer worden dat geeft een dubbel effect. Morgen weer dus, want m’n maatje (Henk) traint zich ook het apezuur in Nederland op de Lochemse berg.

14 feb 2010. ‘n Jaar na dato.

Op 30 jan 2010 moest het dan gebeuren. Het is echt winter in de Rockies dus heel geschikt om even naar Nederland af te reizen. De Midwinterrun stond op het program. M.i.  lang niet voldoende gericht getraind. Dus vooraf was het van belang een haalbare strategie overeen te komen met Henk welke voornamelijk was gebaseerd op stapvoets lopen en geen fouten maken .  Achteraf bij analyse bleek dat we zo’n 38 km hebben gelopen. De ondergrond vaak spekglad bedekt met sneeuw. Aan glibberend hardlopen had ik sowieso een broertje dood aldaar.  Alhoewel stijf in al m’n gewrichten na afloop door gewone overbelasting had m’n knie zich aardig gehouden. Een beetje vocht erin maar geen onoverkomelijke pijn. Ik dacht dat is met 2-3 dagen weer over en dat was zo. Dus in die zin ging het goed.

Enkele dagen ervoor, constateerde ik dat het koud was in Nederland, en er een ijsvloer lag op de Vordense ijsbaan. Ik had, dacht ik, nog een stel hoge noren maar kon die niet vinden. In Canada wellicht? Dus maar nieuwe M&M’s gekocht bij Freewheel in Vorden en met Martine naar de ijsbaan.

Optimisme vierde nog hoogtij totdat ik moest gaan staan op die dingen. Alhoewel relatief laag bij ‘t ijs, was ik als de dood voor glij / valpartijen. Letterlijk aan de hand van Martine voltooide ik ‘n 10-tal rondjes waarna ik met de rug waternat weer op het typische schaatsbankje neerzeeg…………… Morgen weer, maar ‘helaas’ dooide het alweer. 

De angst, voor glijden,  zit er diep in. Onvoorstelbaar hoe zoiets in ‘t brein wordt ingebrand. En hoe krijg je het er weer uit. Allereerst meer kracht in de quadriceps denk ik maar daarnaast balanceren / en coördinatie oefeningen. Dus nu sta ik dagelijks op een been te balanceren, glad is het hier ook overal. 

Het dooie gevoel in ‘t scheenbeen en de voet blijft. Oppassen als het erg koud wordt.

Hardlopen wil nog niet. ‘t Is me hier ook te glad overal.